henüz icat edilmemiş, din olarak da icat edilmesi zaten mümkün olmayan samimiyet.
neden olmayacağının bir örneği olarak islam'ı ele alalım ve samimileştirmeye, yani arındırmaya çalışalım: "şeytan, melek, vesaire hikayelerini boşver, bir yaratıcı var, bir de insan. yaratıcı'ya ne dersen de, allah de, tanrı de, bir sürü ismi var farketmez, sadece var olduğumu bil. insan doğar ve ölür, bu alemin dışında da öldükten sonra bir başka alem var, ve efendi olmazsan öldükten sonra kulağını çekeriz. bu kadar. ister inan, ister inanma."
söyleyebilir mi islam böyle bir şey? iddiasını bu kadar temiz bir biçimde tebliğ edip kenarda bekleyebilir mi? olmaz işte bu; din dediğin abartacak, korkutacak, aklına mantığına değil, duygularına ve böğrüne yüklenecek, deli edene ve teslim alana kadar bırakmayacak. diğer dinlerin de samimiyet adına pek bir farkı yoktur, yapıları müsait değil; "ikna" meselesi yüzünden politik olmak zorundalar, ve politika yalan dolansız olmaz.
bunun aksi bir hadise var mıdır; yani "samimi" bir insan aktivitesi: mesela "kaynayan suya çıplak elini sokarsan etin haşlanır" desek, ya da "100 km hızla giden bir araç tarafından darbe yersen kemiklerin kırılır" diye iddiada bulunsak, "canlı türleri evrilir" diye bir tespit yapsak, karşıdaki insanı ikna etmek için taklalar atmamıza, süslememize gerek yok. isterse inanmasın, keyfine kalmış. bir doğal hadiseyi anladık, bilgisini sunduk, bundan daha samimi bir halt olamaz.
