sarı, eskimiş saman sayfalarında saklıydı her şey.
harf suretine bürünmüş...
harfler sözcükleri, sözcükler kelimeleri anlamlandırıyordu.
lakin hiçbir kelime sana duyduğum özlemi anlatamıyordu.
hiçbir bakış seninki gibi değildi,
hiçbir dokunuş seninkiler gibi yakmıyordu tenimi.
hiçbiri, ama hiçbiri tutmuyordu yerini.
biliyorum sen değildin anlamlı olan,
sana olan duygum duygulandırdı yüreğimi, sevdim.
sana olan hissettiklerim aşka geldi,
meşk ettik biraz, yani ben kendimce sevdim.
fazlası değil, sadece bendim.
tek kişilik oyundu oynadığım
ve tek perde vardı bu oyunda.
her şey tekti, yekti duygular ve o kadar sadık.
o kadar sadık ki öldüren kendini cesurca;
o kadar cesur ki her şeyle yüzleşebilen.
kulakları sağır eden uğultulara sebepti sessizliğim.
birçok şey söyleyip çıtımın çıkmaması...
suskunluk, kelimelere susamak.
her şey vardı içimde.
her şeyi özlenendi yine,
pişman değilim yine de.
biliyorum, özleyeceğim iyice.
bilmiyorum konuşmayacağım belki de.
biliyorum bir gün kapanacak bu perde.
açılmamak üzere...
