Okuduğumda içime hüzün dolan başlığın konusu olan çocuktur. Her çocugun bir kerede olsa salıncak sırasında beklemişliği vardır. Hayatın üzgün, sıkılmış, itilmiş, can çekişen, herkes gibi olmayı bekleyen, hayattan istediğini alamamış ama hala bir umudu olan insanlarını temsil eden çocuktur.
biri salıncaktan kalksa da ben de sallansam diye bir kenara kıvrılıp bön bön bakan, dolmuş gözlerle iç çeken, of allah'ım neden hep ben diye söylenen yavrucaktır o.
sallanan çocuğun annesi yanındaysa bitmek bilmeyen sıra olacaktır.
mülayim çocuk: salıncağı ne zaman bırakacaksın?
çirkef teyze: biz daha yeni geldik pezevenk. sabahtandır ne zaman incez diye gözlüyon sen*. zaten sizin gibiler ilerde koltuk sevdalısı oluyo.
