genç adam bir hastasını ziyaretten dönerken acil kan arandığını duymuştu. koştu. genç ve güzel bir kızın kana ihtiyacı vardı. verdi. kızın doktoru "ayda bir nakil gerek" deyince, delikanlı gönüllü oldu. altı ay boyu hastaneye koştu. tahmin edersiniz. kız iyileşirken aşk başladı. evlendiler. iki yıl geçti. bir gün adam baktı, karısı bir elinde anahtar ve küçük çanta, öbüründe koca bir valiz gidiyor..
"nereye" diye bağırdı..
"seni terk ediyorum" dedi kız..
"o anahtar ne?.."
"arabamın anahtarı..
"senin araban mı?. onu ben aldım sana.."
kız anahtarı fırlattı. "al araban senin olsun.."
"küçük çantada ne var?."
"mücevherlerim..
"onların da hepsini ben aldım."
kız çantayı da fırlattı.. "al senin olsun.."
"peki o koca valiz?.."
"elbiselerim.."
"hepsini ben almadım mı?."
kız valizi de bıraktı elinden.. "al ne yaparsan yap.."
tam kapıdan çıkarken adam bağırdı gene.. "ya kanlarım.. damarlarında dolaşan benim kanım.."
kız elini eteğinin altına kaydırdı.. "onları da aylık taksitlerle geri öderim" dedi ve kapıyı çarpıp çıkarken orkidini adama fırlattı.
geçen gün bu ayarı bana da sordular, anlattılar, sadece iki kelime ettim, ayıp etmiş dedim. babadır neticede yani. hatta kızdım da diyebilirim de yapacak bi'şey yok, babasının ruhuna bi fatiha okudum, yürüdüm gitti. salvador'un ayıbı. diyecek bir sözüm yok.
