insanın çay keyfini sikip attığı gibi, ruh sağlığını da ciddi anlamda tehdit eden acıklı mücadeledir.
oldum olası sevmem sallama çayı, ne zaman biri sallama çay dese, gözümde o lanet sahneler canlanır.
öncelikle sıcak suyu bardağa koyarsınız, sonra sallama çayı içine sallarsınız. (veya önce boş bardağa sallama çayı sallayıp suyu üzerine koyarsınız, çok da önemli değil bu kısmı)
sonra çayın çökmesini, suya nüfuz etmesini beklersiniz, buraya kadar her şey normaldir, ruh ve sinir sağlığınız gayet yerindedir.
derken, o an gelir. sallama çayın poşetini ipinden tutup bardaktan çıkarırsınız, lan bir de bakarsınız ki çay yarıya inmiş, zenci dudağına münasip bir dudak payı söz konusu.. çayın yarısı hala o çıkarıp atmaya çalıştığınız poşetin içindedir.
işte o an, dünya üzerindeki diğer tüm insanlardan daha yeteneksiz, daha beceriksiz olduğunuzu düşünmenize sebep olacak bir hareket denemek durumundasınızdır.
poşetteki çayı bardağın içine akıtmak için, poşeti kendi ipiyle çay kaşığına dolayıp sıkmanız gerekmektedir. fakat bu hareket sanıldığı kadar kolay değildir, bardaktan henüz çıkmış sallama çay poşeti çok sıcaktır, bir saniyeden fazla dokunmanız durumunda eliniz yanar. bunu yapmamak için tuhaf manevralar denersiniz, poşeti kaşığın ağzında durdurup, ipi boynuna dolamaya çalışırsınız, bu sırada poşet kayar, fırlar, götü başı ayrı oynar, bardağa akıtmanız gereken çay sağa sola dökülür, parmağınız yanar falan filan.
sinirler iyice gerilmiştir, o dudak payına razı olup, söve saya poşetten kurtulmaya çalışırsınız, fakat o da ne? poşeti atacak yer yoktur, genelde olmaz yani. aptal aptal etrafa bakınırsınız, bu sırada çay damlamaya devam eder, ve böylece 'çayını da bardağını da sallamasını da sikerim ulan hüyeeeaaayt' şeklinde isyanlara bağayıp kafayı yemiş olursunuz. afiyet bal şeker olsun...
