bu filmi gerilmeden izlemek mümkün değil, zira öyle güzel işlenmiş ve kurgulanmış ki diyecek laf yok. Kolay unutulacak cinsten değil. Çok uzun zaman önce izlenmişse bile, hala sorular ve ihtimaller aklınızı meşgul eder. Çünkü film size ne bir son, ne de bir cevap sunmaz. Tüm şüpeler ve belirsizliklerle başbaşa bırakır, hem de sonsuza kadar.. film boyu gülüp/ağlayıp, sonda mal gibi bakakalmıştım. asla unutamayacağım filmlerden biridir ve kesinlikle izlenmelidir.
joon-ho bong un yönettiği 2003 yapımı suç, dram, gerilim, cinayet ve çoğu yerde kara mizah tarzında bir güney kore filmi. adı ingilizceye memories of murder olarak çevirilen filmin içerisindeki alışık olmadığımız türden uçan tekmeler, 86 yılının atmosferi ve mizahi bir dilde polislerin bir olayı çözmeye çalışmasının yanı sıra, kullanılan görsel temaların zenginliği ve ustaca kurgulanmış senaryo, sürükleyici ve başarılı bir filme dönüşüyor. özellikle planlardaki sadelik içerisinde gizlenmiş ayrıntılar, o kültürü size yansıtmanın dışında o atmosfere dahil olmanızı sağlıyor. bu açıdan başarılı sürükleyici ve mizahi yönüyle eğlenceli, dram ve gerilim yönüyle etkileyici bir yapım.
edit:yong yu nun tekmeleri o kadar gerçek ki, uzak doğu sinemasının en başarılı tekme sahneleri bu filmde diyebilirim. ayrıca şu her yere tükürme huyunun sadece çin de var olduğunu sanıyordum. meğer bu korelilerin de çinlilerden pek bir farkı yokmuş.
enfes bir güney kore yapımı. mükemmel polisler yok, mükemmel teknoloji yok, canla başla katili arayan iki tane dedektif var. zaten bu filmdeki amaç da katili bulmak değil kanımca hollywood'a bir tekme atmaktı ki kıçlarının ortasına atmışlar. zira katili öğrenip 'aa' diye tepki verilen ve sonra da unutulan amerikan filmlerinden değil. mesela ben hala katilin kim olduğunu düşünürüm, 3 yıl geçti, defalarca izledim ama bulamadım. yalnız bir şey cool beynimi kurcalamıştı;
--spoiler--
hani bir kıza gidiyorlar katilin elinden kaçmış ve katilin ellerinin yumuşak olduğunu falan söylüyordu. e o bebek yüzlü çocuğu yakalayınca neden bu kadına götürmediler ki lan? illa ki anlaşılırdı.
--spoiler--
gerçek bir olaydan yola çıkılarak çekilmiş lokum gibi bir güney kore filmi.
neden bilmem ama, ortam ne kadar kara da olsa ben kore filmlerinde mutlaka gülecek bir şey buluyorum. bu filmde de iyi güldüm, halbuki ortada gülünecek çok az şey vardı. seviyorum bu korelileri ne yapalım.
yemişim film sanatını, kafa dağıtacağım, ekşın olsun, kımbıl kımbıl olsun vs diyorsanız sizi şöyle alalım; (bkz: from paris with love)
Mutlaka izlenmesi gereken bir başyapıt. Çekilmiş en iyi polisiye filmdir gözümde. Oyuncuları, kurgusu, müzikleri, gerilimi muhteşem. yıl 1986. güney kore’nin taşra bir kasabasında genç kadınlara tecavüz edip öldüren bir seri katil ortaya çıkar. cinayetler her zaman yağmurlu bir günde işleniyor. bağlanıp tecavüze uğrayan, işkence gören kadınların cesetleri tarlalarda, kanalizasyon çukurlarında bulunmaya başlıyor. cinayetlerin işlendiği tarihlerde biri radyo kanalını arayıp hep aynı şarkıyı istiyor. Derin ve hüzünlü bir aşk şarkısı bu. Bu küçük taşra kasabası etrafında kedi, fare oyunu başlıyor. Tecavüz edilen kadınlar, ayarsız polisler, katilin köse olduğuna inanan ve hamamda siki kılsız adam arayan değişik bir polis, şehirden gelen bilimsel ve mantık odaklı çalışan modern polis, kore'nin dikta rejimi ve polisle dalga geçen bir katil. Belli ki kadınlarla bir sorunu var katilin. Muhteşem bir sinema şöleni sizleri bekliyor.
amerikan polisiyelerinin vazgeçilmezi olan, bir olayı araştıran iki polisin "ölümüne kankayız" zırvalığına da sağlam ayar vermiş güney kore yapımı film.
illa çok iyi anlaşmları şart mı bu adamların. her insan kendi iş ortamında da sürekli ciğerini kesip yedirebileceği adamlarla çalışmıyor ki. nefret ettiğin adama katlanıyorsun, işine bakıyorsun. burda da öyle. kıl oluyorlar birbilerine. yaka paça giriyorlar bazen. ama işlerine bakıyorlar. yuvarlanıp gidiyorlar. hayat "koru beni mike", "ayıp ettin, senin ben götünü yiyim ortak" şeklinde değil yani her zaman.
1986 yılında güney kore'de yaşanan gerçek bir hikayeden esinlenerek yapılmıştır. güney kore tarihinde bir ilk olan bu durumda 10 kadın yağmurlu günlerde, aynı şekilde bağlanarak, aynı gün radyodan istenen bir şarkı eşliğinde öldürülmektedir. güney kore polis teşkilatı ne kadar uğraşsa da bir türlü katili bulamamıştır. haliyle bu cinayet zinciri çözülemedeğinden dolayı dosyalar askıya alınır. ancak bu cinayet zinciri esnasında sorgulanan onlarca insana yapılan işkencelerden dolayı ailelerinin dava açma isteği üzerine yönetmende bir ilgi uyandırmış ve ailelerle, sorgulanan kişilerle yaptığı görüşmeler sonucunda böyle bir senaryo ortaya çıkmıştır.
