onu görünce inanan bir insan tabi duygulanır, içlenir. ama medet umuyorsa bu şirktir, günahı da en büyük olandır. türbelere gidip orda yatan kişiden medet ummak da aynı. dinde böyle şeyler yoktur. bunu eleştirmek de ateistlik değil, insanı dinin gerçek amacını anlamalarına vesile olmaktır.
vefat eden bir babanın hırkasına saygı duyuyorken, eski sevgilinin atkısı saklanıyorken bir din büyüğünün sakalına gösterilen saygının tuaf karşılanması art niyetli bir yaklaşım.
akıllı insanları severim, dincileri pek sevmesemde akıllı olanlarını yine severim, Hz. Ali'nin sözünü hatırlayalım: "akıllı düşman akılsız dosttan daha iyidir". bu yüzden mukerrer arkadaşın dediklerine katılıyorum.
peygamber efendimizin (s.a.v) resmini çizdirmeyişinin altında yatan sebeplere örnektir.
daha çok örnekleri de vardır. sakal ı şerifi görmek istemek, yakından görmek istemek, hatta dokunmak istemek gayet insani bir davranıştır ancak ondan medet ummak, dokunabilirse cennete girebileceğine falan inanmak ne derece doğrudur bilemiyorum.
ölmüş bir adamın kabrinden medet umanlara dert olmuş güruhtur. zira kimsenin sakal-ı şeriften medet umduğuda yoktur. bahsi geçen sakal, uğruna dünyalar yaratılan bir peygambere ait olduğu için onun aşıklarına onu hatırlattığı için değerlidir.
