insanların iyilik yapma duygusunu sömüren şeref yoksunu insan.
ostimde çalışıyorum. sıhhi ürünler ürettiğimiz için bina içinde sigara içmek yasak. kapıda sigara içerken başıma iki olay geldi.
birinde; bir kadın, 3 yaşında bir çocuğun elini tutarak yanıma yaklaştı. "oğlum çok hasta, allah rızası için yardım et" dedi. çocuk dediğin zaman içim kötü oluyor. çocukları kullanarak dünyayı ele geçirtebilirsiniz bana. yardım edeceğim tamam ama şöyle bir şey var: kadının elinde bir reçete var. çocuğun o ilacını alamıyormuş. çok pahalıymış.
babam eczacı kalfasıydı. reçete okumayı çocukluktan biliyorum. reçetede iştah şurubu var. çocukken ben de kullandım.
"ablacım, allah yardımcınız olsun, ama param yok" dedim.
az önce; yine kapıda sigara içerken bir dede yaklaştı topallaya topallaya. cebimde 55 lira vardı. ellerimle ceplerimi kurcalamaya başladım, ilkin bulamadım parayı. dedeye, "amca yok ki" dedim. döndü arkasını. o anda parayı buldum. beş lirayı çıkarttım. ama bir de baktım ki, az önceki topallayan dededen eser yok. adam maşallah basmış gidiyor. ben o kadar iyi yürüyemiyorum lan!
bu sahtekralar yüzünden, bir gün gerçekten ihtiyacı olan birine yardım etmeyeceğim, o olacak. kaçıracağım. Belki ben o yardımı yapamadığım için, o kişi cidden zor durumda kalacak. belki bu sahtekarlar yüzünden yardım yapmayı bıraktığımız için, küçük çocuklar gerçekten ölecek.
yapmayın, ne olur bunu yapmayın. bırakın yardım edebilelim üç kuruş kazancımızla.
