insan umudu taşıdı, kimisi kırdı umudu
Lakin kiminin sahip olduğu tek şey oydu, hepsi buydu Yoksulluk korkusuyla ömrü servet peşinde harcayanda gördüm Fakirliğin özünü Çevirdim yüzümü, dostumundu teklif, düşmanındı ısrar...
koştuğum bu yolda yarımı sonladım
ve kocaman adama döndüm.
sanma çok telaşlıyım durgunum biraz
solgunum yüzüm, bitkinim ufaklık
sen de gel peşimden ama çok çalış
duvarda yazmaz her kural.
Özür borç gibiydi, en zor ödenen hali
Kalbi hacize verdim, oysa borçlu sendin
Bir bahaneden ibaret terkediş
Bilinen en son halim bir zavallı, yaşıyorum, bunu da bil
Gidiyorum adımı sil, açıyorum yaramı deş!
Varlığın yoğunla eş ve keşmekeş bu yolda ölüme terk bin leş
Ve rüzgârımla yüzleş
Mazeretimdin
Her suçumda hazretlerimdin, yalvarır oldum
En son hâlim bir zavallıydı, şimdiki bene beni sorar oldum vallah
Nezaretimdin
Karanlıklara bir şiir oldun, onca okundun
En son hâlim bir yabancıydı
Ozan-ı bedbaht kalemini kırdı.
