Ne çok hüzün, ard arda gelen hekesin bakışlarında ne çok korku vardı. yürürken koşmak, dururken kaçmak ister gibiydi herkes. Bir iç çekiş mesafesi, gözlerini kapatıp her nefes alışı insanın. Aydınlıktan kaçan karanlık meraklısı insanlar, kestiler yaralarını. Aktıkça kanları değişti ruhları. Gözlerinde tutuk bir endişe, ellerinde yanlış yapma korkusu, ağızlarında yalandan bir kaç hikaye barındırdı düşenler. Tozlu ayaklarıyla durmadan daha berrak olmaya çalıştılar. Bitmeden hikaye bir kaç kurşun isabet etsin diye levhaya, ne varsa kin, ne varsa intikam ve ne varsa kızgınlık kustular.
içinde binlerce heyecan, bitmek bilmeyen bir merak vardı. arkasına yaslandığı toprak, kırdı belini, yok etti onu.
umut etti, katıksız haline güldü. kirlenmemiş ellerine takıldı gözleri. evet herkesten daha çok kirlenmeliydi.
henüz başındayken tepenin, karmaşık duygulardayken ruhu, hayat nedir bilmezken öğrendi ölümü.
ağaçlarında kurumuş yapraklar ve bir kırbaç gibi sert rüzgara rağmen ayakta durdu. başladığı yere varana dek ölene dek, bitene dek umudu..
