...yaralar vardır hayatta ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen kemiren yaralar...
Kör baykuş
iran ın kafkasıdır. Yaşamın bu kadar ızdırap verdiği başka bir insan daha tasavvur edemem. Hayatına kendi son vermiştir. Paris te bütün yazdıklarını yaktıktan sonra gazla kendini zehirlemiştir.
Paris mezarlığında yılmaz güney ve ahmet kaya gibi sadık hidayet te vatan hasretiyle yatar.
"hayat bana tek ve değişmez bir mevsim oldu hep. bu hayat bir soğuk bölgede ve sonsuz bir karanlıkta geçti adeta, öyle ki bağrımda hep aynı alev vardı ve o beni bir mum gibi eritti."
25 yıllık arkadaşı ölümünü şöyle anlatmış: "paris'te günlerce, havagazlı bir apartman aradı, championnet caddesi'nde buldu aradığını; 9 nisan 1951 günü dairesine kapandı ve bütün delikleri tıkadıktan sonra gaz musluğunu açtı. ertesi gün ziyaretine gelen bir dostu, onu mutfakta yerde yatar buldu.
tertemiz giyinmiş, güzelce traş olmuştu ve cebinde parası vardı.
yakılmış müsveddelerinin kalıntıları, yanı başında, yerdeydi.
ölümünden az önce bir hikaye taslağı kaleme almıştı, şuydu konu: annesi, 'salgı salamaz ol!' diye beddua eder yavru örümceğe.
küçük örümcek ağ yapamayınca ölüme kurban gider.
- hidayet'in hayat hikayesi miydi bu?"
gelgitler içinde geçen yaşamında memnun olmadığı en büyük şey kendisiydi. ne olacağına, kim olacağına karar verememiş.
bir nisan sonunda marne nehrine atlamış ama köprü altında bir sandalda aşk yaşayan çift tarafından kurtarılmış, ilk denemesi başarısızlıkla sonuçlanmış.
"9 nisan 1951 'de tertemiz giyindi, tıraş oldu, saçlarını geri doğru taradı. evin hava alan bütün yerlerini kapadı, hava gazı musluğunu açmadan önce bir şeyler karaladı. ağ yapamayıp ölen bir örümceğin hikayesiydi bu, beğenmedi."
ve kafka'dan bir söz yazdı:
"sonuna en şiddetli cezaya çarptırılırız ve boğucu bir gün ortasında kanun adına bizi tutuklayan kişi bıçağını saplar kalbimize; köpek gibi geberir gideriz. cellat da suskundur, kurban da."*
"çok kırılmıştı sadık hidayet. istediği gibi bir adam olamadığı için kendine, on görmezden geldikleri için başkalarına çok kırılmıştı."
köy baykuş metninin karanlığı olan yazar... Aynı kitapta şunu yazar;
"Tek tesellim, ölümden sonra hiçlik ümidiydi, orada tekrar yaşamak düşüncesi içime korku salıyor, beni hasta ediyordu. Ben ki henüz yaşadığım dünyaya bile alışamamışım, bir başka dünya neyime yarardı benim?"
"ömrüm bir oduna benziyor, ocaktan düşen bir oduna: öteki odunların ateşinde kavrulmuş, kömürleşmiş ama ne yanmış, ne olduğu gibi kalmış bir oduna benziyor. fakat diğerlerinin dumanından, soluğundan boğulmuş…”
Konuyla Hiç alakasız şeyleri betimliyo zaten 2 sayfayi anca bulan hikayelerinin yarısı yani giriş kismi bu anlamsız tasvirler. Sonuç kısmını oluşturan çeyreği dandik son kalanı da bi boka benzemiyo ama bakalım nolacak diye okuduğunuz gelişme kısmı.
doğu'nun kafka'sı diye anılır. kafkavari birkaç şey karalayan herkese yakıştırılan bilmem nerenin kafka'sı yakıştırmasından nasibini almıştır. bana kalırsa hiç kafkavari bir durumu yok. olabildiğince özgün fakat ilgi çekmeyen bir üslubu vardır.
