acı çektirmek ve cekmekten zevk almak kadının doğasında vardır. böyle bir saptama yaptım. çok dikkate almaya gerek yok. beğenmeyen ''saplamanın saptaması işte, ne olacak ki'' deyip geçebilir. önemi yok...
neyse mevzuya gelelim. aşık olduğum kadında da, arkadas, dost olduğum kadınlarda da gördüm. kimi zaman kendileri de itiraf ettiler. kadınların olduğu ilişkilerin istisnasız hepsinde bir sorun vardır. bir acı, hüsran vardır. olmalıdır. eğer olmazsa bu durum da kadın için bir sorundur. hiç bir sorun yoksa, bu sefer de neden benim ilişkimde sorun yok diye dert yaparlar. kuruntu yaparlar, kendilerini yerler.
erkeklerle kadınların beyin işleyişi farklı olduğundan yani kafa ters yöne döndüğünden kadınları anlamam mümkün değil. o yüzden neden acı çekmekten ve dolayısıyla çektirmekten hoşlanırlar bilemiyorum.
bir dostum var cok severim. saf çocuktur. iki yıldır bir sevgilisi var. kız çocuğa resmen kabir azabı çektiriyor. yolda yürürken yanından bir kız geçse, ''neden bakıyorsun kızlara, hoşlandın mı beni beğenmiyor musun artık'' vıdı vıdı bıdı bıdı, çocuğun ağzına sıçıyor. çocuk ise bırak başka kıza bakmayı, sevgisinden başını kaldırmıyor. kaldırıyorsa namerdim. ha sevgilisi bunu bilmiyor mu? biliyor. ama yine de çocuğa çektiriyor ve neticede hem çocuk hem de kendisi üzülüyor, acı çekiyor.
bu sadece ufak bir örnek. bu ve bunun gibi milyonlarcasını gördüm ben bu kısacık ömrümde.
işin enteresan tarafı da bunu açık açık itiraf ediyorlar. ''evet, ben acı cektirmeye, kıvrandırmaya bayılıyorum'' diyorlar. peki sen üzülmüyor musun diyorum, ''e evet, ben de üzülüyorum ama hoşlanıyorum bundan, bayılıyorum hatta'' gibi bir cevapla karşı karşıya kalıyorum.
işte bu esnada ''neden?'' sorusunu sormayı bir vazife olarak görüyorum. mutlu, huzurlu, beraber koca bir ömrü geçirmek varken, neden bu acı, bu keder, bu eziyet? o kadar düşündüm tek bulabilidiğim cevap, ''östrojenden kaynaklanıyor herhalde'' oldu. ama cok mantıklı bir cevap olmadığının da farkındayım. neticede bilen, bilip de açıklamak, çözüme kavuşturmak isteyen beri gelsin?
