insan öyle bir anda ister ki kimse olmasın çevremde. tamamen yalnız olabileyim. Belki bir gün belki iki gün sürsün ama tek bir insan yüzü görmeyeyim ister. Herşeyi en ince ayrıntısına kadar kimsenin bölmeyeceğinden emin olarak düşünmek ve belkide saatlerce ağlamak ister. Bir iki günlüğüne sanki ben yokmuşum gibi devam etse dünya diye düşünür insan. Tüm hücreleriyle ister bunu. Ama olmaz...
O anın keyfini ağlayarak bile çıkarabilirsiniz. insana olumlu ya da negatif anlamda zevk veriyor. Özgür olduğunu hissediyorsun. insan bir kafeste de koca dünyada da sıkışmış hissedebilir.
Hür olmak en büyük nimettir.
bu durumu isteyenlere bakarak, 2 haftadır böyle olduğum durum ile demek ki kendimi şanslı hissetmem gereken kişi olarak adletdim. ama yok be olmuyor dostlar. yemeği falan hallediyorsun. arkadaşların ile de buluşuyorsun. ama sonu yok yani. insan illa ki birilerini arıyor. anneyi de babayı da. sevdiceğiniz de olsa, illa ki o eve yalnız girince insan birilerini istiyor. 2 haftada bunu anladım. ama yalnızlık kötüymüş de diyemiyorum. karışan yok, şunu niye böyle yaptın diyen yok. tek başına olmanın avantajlarından biri. hayat felsefem zaten her şeyin tek düze gitmesinden yana değil. yani sürekli olmasından. her şeyden tecrübe edinmek güzeldir.
Yalnizlik ikiye ayrilir; alone ve lonely. odanda tek basina oturdugun fiziksel yalnizlik, ruhunda tek basina kaldigin tanrisal yalnizlik. Ikincisini emin olun hicbiriniz istemezsiniz.
