kalbindeki aşkla beslendiğin zamanlarda yaşayamadığın karşılıkları bile bile her şeye rağmen sevmek. ertelenmiş sorunlarla yüzleşmeden ya da yüzleşmekten korkarak sadece o anı yaşamak ve karşılık alamasan da sevmek. yarın yüzüne tokat gibi döneceğini bilsen de, gözüne kendi kendine çekmiş olduğun o perdeler kalktığında her şeye rağmen sevmek diyeceksin çünkü buna değer dersin. onu o olduğu için sevmek mi yoksa sevmenin ne derece kutsal olduğunu bildiğin için sevmek mi? cevapların arasında gerçek olan tek şey her şeye rağmen verdiğin sevgiler olacaktır.
tasavvuf yönü yoksa yaparken iki kere düşünün diyebileceğim mevzu zira yaparken karşı tarafa güvenmek gerekir, güvenmek karşındakini kendin gibi bilmektir ve yanlış kişiyi kendiniz bilirseniz, güveninizi boşa çıkardığında sizi envai çeşit canlının yaşadığı, koca bir ormanda ürkek bir ceylana çevirebilir.
sevilmeden sadece sevmek ise, yer yer üzse de en az acı çektiren sevme modelidir sanırım.
hiç kimseyi umursamadan sadece sevmek ise, sevilenin bunu hak etmesi ve karşılık verip algılayabilmesi önemlidir.
kendinizde oluşan ikileme rağmen (kalbin evet diyip, aklın hayır demesi durumunda) sadece sevmek ve onun peşinden gitmekse, evet çok güzel şeyler yaşanır, unutulmaz anılar ve devasa bir mutluluk fakat bunlar o an içindir. Daha sonradan birde bitişi olduğunu bildiğim ve de devasa bir acı vereceğini düşündüğüm, uzak durulması gereken durumdur.
sadece sevmek ilişki başlangıcı devamı bilmem nesi için yetmeyen şeydir bana göre. ben de sevdim, hakikaten çok sevdim ama sanırım sadece sevdim, yürümedi. hakiki sevgiden şundan bundan bahsederek dert yanan kızların da ikiyüzlü davrandığı konu da bence budur. çünkü erkeğin sevgisi ama sadece sevgisi ve makul bir hayat az gelmektedir.
eğer bir insana karşı olarak kullanılan bir duyguysa, asla mutluluk getiremeyecek olan duygudur..ikili insan ilişkilerinde sevgi kadar saygıda olması gerekmektedir..eğer tasavvufi olarak kullanılan bir duyguysa, çok büyük erdem getirecek olan duygudur..
bir eli tutmak değil ona dokunurken
ten titrek
soğuk bir akşamda ısıtması değil kalbinin elleriyle gözlerini
sadece sevmek
her nefese bir özlem bir arzu daha katmak
kirpiklerin gölgesinde uyumak her göz kırpışının altında.
sessizliğini duymak
ve o sessizliğinin telaşı soluklarda, her kalp çarpışnda tenden duvara, vucutlar yok oluşlarında
öylece bitivermek inatçı çiçekler gibi ruhda.
filizlenmek her yok oluşla sevişmelerimizin yanıbaşında
paslı gözlerimiz ağlamaktan nasılda açılmışsa öylece bakmak
daha fazla görebilir gibi sevgiden gayrısını
sadece sevmek
başucunda çırılçıplak yenice doğmuş çocuklar kadar masumca
vurulmuş duvarlara gölgesi ve ışığı birbirine tutukluca
tutulmuş kalmış öylece çünkü saatler kadar anlamsız yer kadar , gök kadar.
çünkü sureti onlar , varken ;
sadece sevmek
'o'nla her an yanyana..
