yeğenimin (16) defterinin arasında bulduğum yazı. dayısına çekmiş. ağlıyordum az daha lan. aşırı etkilendim koyayım dedim. bilmem belki kan çekiyor ondan bu kadar etkilendim. 'kömürlükten yine geldi o ses. sanırım kedi doğurdu. ah ulan her sene aynı hikaye. nerden geliyorsunuz da beni buluyorsunuz. susun biraz da uyuyayım. kaldırmayın beni bu sıcak yataktan. niye kısırlaştırmıyor veteriner şu sokak hayvanlarını. hayvanat bahçesine döndü her yer. bir dakika. niye bizler ürerken onlar tükenecek. biz değilmiyiz bu binaları buralar kafamıza göre diken. niye kıskanayım kömürlüğümü onlardan? ya da o niye kızmasın bize bu beton yığınlarından dolayı? hiç özlemiyor mu eski hayatını? çimeni ağacı... çok mu mutlu gününün yarısını çöp karıştırarak geçirmekten? çok mu lezzetli plastik sucuk kabındaki kırıntılar? üstüne oturduğumuz eski su birikintisini düşlemiyor mu, yamuk dökülen asfalt üzerinde biriken çamurlu zift kokulu suyu içerken? belki de çok mutlu değildir arabanın kaputunda ısınmaya çalışacak 4 küçük yavru doğurmaktan. bu binaları yıkıp ta eski ortamı sağlayamam ama bir kaç kişinin 'elleme bit vardır' tabusunu yıkabilirim. neyse kalkmalıyım ve kömürlüğün önüne biraz yiyecek biraz su koymalıyım. umarım anneleri terk etmemiştir.'
