yaklaşık bir yıldır 8 katlı, içinde 16 ailenin bulunduğu bir apartmanda yaşamaktayım. şimdiye kadar koskoca apartmanda benden başka kimselerin yaşadığına bile ihtimal vermiyordum. sabahları gazete, ekmek almaya giderken rastladığım apartman görevlisi bile benden yüzünü saklarcasına kendini bir işlere veriyordu. aidatları bile bir zarfa koyup, ad-soyad yazıp kapısına asmış olduğu kutuya atmamızı isteyecek kadar yabancılaşmışız birbirimize. bir allah'ın kulu birgün çıkıpta nasılsın bile demedi bana. sadece üst katta bir öğrenci oturuyor diye biliyorlar ama o öğrenci insan mı değil mi onu bile bilmiyorlar. kodlamışlar beni kafalarına ünvanımla. bazen acaba şizofrenmiyim belkide benden başka kimse yoktur bu apartmanda bile demişliğim vardır. ama bugün kandil ya sütlaç getireni mi desem, sarma getireni mi desem, tatlı getireni mi desem.. ama hepsine ayrı ayrı teşekkürlerimi sunup prensiplerim gereği böyle yılın sadece bir gününde, vicdan rahatlatmak için yapılan yardımlaşmalardan hoşlanmadığımı belirttim. şuan yapmış olduğum menemenimle, sabahtan aldığım az bayat ekmeğimle gayette mutluyuz.
