bir çok anlamda gelenekselciliğin gericiliği olarak da ortaya çıkabilen bir tanımlama da diyebiliriz ve haliyle radikal bir tavır beklenemediği gibi girişimci, yenilikçi ve fikir üretimine dayalı bir anlayıştan da uzak kimselerin hareketlerini tanımlayışımdır.
kendi fikrinden yoksun kimselerin, çoğunlukla çevresi tarafından etkilendiği şeyleri gerçekleştirmeye çalışması üzerine kuruludur böyle bir davranış. böylesine fikir üretiminden aciz kimselerin, kendilerini ifade ettikleri şeyleri yeniden üretme çabaları birer kopyalamaya dayalıdır ve etkisiz ve bunaltıcıdır. her yerde bir başka kimseye ait sözlerin, davranışların gözlemlemek çok da zor değildir. cümle arasında parantez içinde üstüne basarak bile belirtenler vardır ve evet, bu davranışlar içinde bile böyledir.
taklit etmek ve bu yeteneği bundan ayrı tutarak, kendini ifade ettiğini düşündüğü kişinin hareket ve tavırlarını parantez içinde görmek de zor değildir.
hatta sanatta ve sanatçıyım diyenlerde de.. bu anlamda 'sanatçıyım' içi boş bir kelime düzeyine inmektedir.. "cidden kendimizi bu tarz kelimelerle tanımlamalı mıyız?" düşünmez bile çoğu zaman insan.. kendine yakın olan düşünme yöntemine atfeder kendini ve ortaya içi boş aptallıklar zincirlemesi ve tamlamaları çıkar..
iki edebiyat kitabından gördüğü şiir tanımını kendine uyarlayarak, bu tanıma uydurulma peydahlamalara şiir diyerek kendini şair sananlar vardır.
özellikle türkçeye araklanmış o kadar çok orjinali belirtilmemiş şarkı vardır ki, bunu bile unutarak kendini müzisyen/sanatçı olarak görüp topluma etkide bulunduğunu sananlar vardır..
sorsan herhangi bir toplumsal sorun hakkında gazetelerde yer almamış iki üç yorum bile koyamaz ortaya..
güncel sorunlara etkili fikirler sunamayan ve kendini, toplumun önünde gördüğü halde toplumla zerre alakası olmayan bir kişiye 'sadece gördüğünü yapabilen' insan dememem için nasıl bir bahane bulmalıyım?! ancak bahane bularak onları oldukları sandıkları kişi olarak görebilirim ama bunun için bahane üretmek bile insan üstü bir gayret gerektirir.
bilimin teknoloji sanıldığı, sanatın iş olarak görüldüğü, felsefenin faydasız düşünmek olarak algılanıldığı ortamlarda bu tarz davranışların efendilerine 'sadece gördüklerini yapabilenler' demekten başka bir olası seçeneğim yoktur..
çok merak ediyorum bu kimseler kendilerini özel hissedebiliyor mu? gerçi hepimiz öğrendiğimiz şeylerle varız buraya kadar da hepimiz sıradanız emme birileri bir şeyler yazıp, çizip ya da söyleyip artık ne yaparsa, farkını ortaya koyuyor ya da bir yankı yaratıyor en azından adını andıracak.
ilk sorduğum soru çok saçma mesela. herkes bir yere kadar kendini özel hissediyor. ama içebakıştan ziyade biraz dışa bakış yapsa bizden bir sürü olduğunu anlayacak.
senin düşündüklerini başkaları daha önce düşünmüş, söylemiş. senin yazdıklarının benzerini bilmem kaç sene önce biri yazmış,etmiş. moral bozan şeyler ama doğru. sana kalan sadece güncellik.
parlayan insanlar var. zaten isimlerini biliyorsunuz, belli kimler oldukları. biz kendi kendimize farklı olduğumuzu düşünüyoruz, birileri farkını ortaya koyuyor.
hoş herkes mühendis, başbakan filan olacak değil. bazılarıda çöpçü, temizlikçi olacak. biz de yuvarlanıp tenceremizi bulacaz. sözde yeni bir şeyler yaptığımızı düşünürken.
