otostop çekmediği sürece sıkıntılı kişilerin yapabileceği en güzel eylemlerden birisidir.
not : türkiye'desin
dipnot : türkiye'de otostop çekenlerin sonu belli.
yerin dibi notu : yürü ya kulum...
yola çıkmanın gayesine göre göre değişir bu eylemin keyfiyeti.
yola çıkmak dediğimiz şey bir şairin dediği gibi eve dönmeyi, şakıya dönmeyi, kendine gelmeyi sağlamak için aslında bir iç murakabe yapmak için vesile kılınacaksa fevkalade sağlıklı olmalı, oluyor, olur. yola çıkmak kendini en basit metaforla kendine de bir yoculuğa çıkabilmeyle de destekleniyor ise, böyle bir çaba üstlenilmiş ise takdire şayandır.
yollar geçtikçe, tebdil-i mekan yaptıkça sorgulamak mı kendini, yoksa basit, klişe, vandal bir holivud amerikan serazad ve aylak rakın rol isyanı filminin üç sacayağına abayı yakıp ''çanta, otostop, özgürlük'' imajına vurulmak, aaa ya canım benim ne de şirin'miş hitabına maruz kalmak mı?
insan hayatında eğer böyle bir zaman ayırabiliyorsa kendine bunu hiç etmemeli, aylaklığa övgü, otostop=özgürlük gibi basitleşitirilmiş film karesi mi hayat formu mu, prezervatif mi belli olmayan, kimin efkarının neticesi olduğu belli olmayan
vulgar sloganlara çokça bel bağlamamalı.
o zaman okul müdürü olayım biraz, diyeyim ki bu ettiğiniz laflar sizin değil. çantayı alıp uzaklara gitmek özgürlük'e eşitlenecek kadar uzun boylu şeyler değil. yüz bin kilometre yol kat edip kendini tanımamışsa, ne için yaşadığını anlamaya çalışmamıisa, en klişe tabirle kendinde içsel bir yolculuğa çıkmamışsa insanın ettiği laf bu konuda en kısa ifadeyle boş laftır. nefs'ine yenilmiş, şeytan'a saki kılınmış bir gencin bu kadar yol kat etmesi sineğin ölümü kadar yankı uyandırmaz gözümde. sadece zahmet, yorgunluk, çok gezmenin kibriyle hayatı çevredekilere dar etme tutkusuyla meşbu bir vücut.
önce kendinde yolculağa çıkacaksın, yaşarken başkalarına da faydan olması gerektiğini bileceksin. ben ben ben dememeli insan, ama bu salt aylak yolculuklar insanı daha da yabancılaştırır kendine. tam tersi olması lazım gelirken, beklenirken. öfkeli, başkasına uzak bir korkak ben çıkar ortaya. amerikan tarzı bir bedeni pislik durumuna övgüler yağdıran haşere işte, tereyağ-bal-süt basitliğinde asla olamayacak kendine, medeniyetine, insanlara yabancı ilginç bir genç, tahlillik bir insan.
evde alışılmış düzen bi süre sonra aranılıcağı için ''hasiktir ya niye şunu da almadım ben yanıma'' diye söylene söylene zehir zıkkım edilebilicek seyahattir.
her zaman istediğim şeyler arasındadır. bir kaç parça özel eşya ve bir kaç giysi alıp yollara düşmek bir sırt çantasıyla, değişik yaşamları izlemek ve gerçekten yabancı olmak o yaşamlara.
Likya yolunu tamamlamaktan başlayarak daha büyük maceralar için cesaretlenmeyi sağlar. Ama okulların dağcılık topluluklarının bile senede 1-2 üye ile kapattıklarını düşündüğümüzde bu iş şu cümle ile özetlenebilir; Doğayı ve yolları herkes sever, ama gitmek cesaret ister.
Bazen aşırı bunalım sonucu yapılması gereken şeydir. Gerektiği şekilde yapılabilmesi için : Telefonu yanınıza almayacaksınız. Daha önce hiç gitmediğiniz bir yere gideceksiniz. Ne kimse sizi, nede siz kimseyi tanıyacaksınız. Hayatı tekrardan keşif etmiş gibi hissedebilirsiniz.
Sorsan 1000 kişiden en az 500ünün hayalidir, gerçekleştirmeye cesareti olan toplasan 5 kişi çıkar. Ama bütün olumsuzlukları geçtim de artık her şeyin sonu paraya çıkıyor, nasıl yaşayacağız?
baharı sonuna kadar yaşamak isteyen kişilerin eylemidir.
sırt çantası içinde biraz yiyecek ve içecek birşeyler...
doğayla başbaşa, onun uyanışını ve muhteşem güzelliğini seyretmek gibisi yoktur.
kuşları, suların şırıltısını dinlemektir.
dinlenmektir.
