donup kalırsın. güneş ışığı ile beraber tam işe koyulacakken cami hoparlöründen ses gelir. içinden geçirirsin; falanca ölmüş olabilir, şu zaten yaşlıydı, şu hastaydı diye tahminde bulunursun. kimin öldüğünü öğrenmek için yaptığın bütün işleri bırakır,sonuna kadar korku ile beklersin kimdir diye. hele de son zamanlarda hasta biri yoksa daha da merak uyandırır. çünkü ya ani bi ölümdür ya da uzakta, memleketten, köyden evvel zaman önce göç eden birinin ismidir duyulacak olan.
falanca oğlu/kızı hakkın rahmetine kavuşmuştur diye biter sela. ani bi ölüm ise bu kapıyı çalan, kişiyi daha çok sarsar, başından aşağı kaynar su dökülmüştür, olduğu yerden kıpırdayamaz, anlam veremez ve de en önemlisi kabul etmek istemez. bir gün önce oturup konuştuğun, beraber olduğun kişinin ölüm haberi verilmektedir ertesi sabah gün çalarken cami hoparlöründen.
nasıl olur, daha dün akşam beraberdik gibi serzenişlerle dünyanın boş olduğu, fani olduğu gerçeğini sana hatırlatır, irkilirsin ve de iç çekersin yarı karışık kendi muhasebenle. işini bırakarak ateşin düştüğü eve gidilir. çünkü hala inanılmıyordur. kesin isim benzerliğidir ya da başka bir şeydir! çünkü daha dün akşam, sayılı saatler önce beraber gülmüş, beraber vakit geçirilmiştir. geçirilen vaktin izleri dahi silinmemiştir yadından, vakti öldürdüğünüz evden. gelen ağlama sesleri, feryatlar figanlar sokak başından duyulmaya başlandığında daha da içinden çıkılmaz bi hale doğru yol alır kişi.
