bir kaç kez gittim sabah namazına. ne de iyi geliyor vallahi. Sabahın sessizliğinde, saba makamında ezan sesini duyuyorum ruhumda. abdest alırken önce soğuk hava temas ediyor tenime... anında uyandıran kendime gelmeni sağlayan soğuk su etkisi dinçlik katıyor bedenime. sessiz sokaklar, gece kendine küsmüş.. yürüyorum... camiye giriyorum. Yüzüne nur inmiş gibi amcalar bir tarafa çekilmiş kuran okuyorlar, kimisi elinde tesbih, kimisi parmaklarını sayıyor. Nerden baksan 60-70 yaşındalar. Dünyadan elini eteğini çekmiş, tatlı dile hasret gibiler. Gözlerinde bir mutluluk sezerim ne zaman gitsem. Aralarında gençleri görmekten inanılmaz bir haz duyuyorlar. Kaç defa şahit oldum sayısını hatırlamam. Sanki dini onlar buldu, ve tüm evrene yaymaya çalışıyorlar da biz de onların sesine kulak vermiş gibi. hele bir de çocuklar varsa yanınızda, demeyin keyiflerine. Sonra namaza duruyorum, sadece caminin sesi var, imamım sesi... ne kalabalığın sesi, ne trafik, ne insanlar... imamın sesinden kuran yankılanıyor kulaklarımda, bir coşku kaplıyor bedenime, allahım acaba hangi makamda, sanki akıyor kulaklarımdan kalbime doğru.. içimi tatlı bir huzur kaplıyor. Yaşlı amcalara tebessümlü bir selam verip evin yolunu tutuyorum. eve geliyorum, üstüne ince belli bir çay. Taptaze başlıyor yaşamak...
uzun zaman oldu sabah namazına gitmedim. evde de kılmıyorum, sabahı değil öbürlerini de kılmıyorum. şeytana suç bulacak değilim. hepsi benim ipneliğim. ya da tembelliğim.
ekleme: kişi karmaşası düzeltilerek tek ağızdan kaleme alınmıştır.
