beğeni ve arzulamak gibi iki güzel duygu nasıl böylesine iç içe geçebilir, bir kadının güzelliği nasıl böylesine destansılaştırılabilir, vücudunun sıradan yerleri nasıl böylesine arzu noktaları haline getirilebilir dedirten bir karacaoğlan şaheseri.
'sabahtan uğradım ben bir güzele, ağlatmadı güzel güldürdü beni.' diye başlıyor şiir. 'ben güzelden böyle vefa ummazdım.' diyor bir dizesinde de. ve 'yönümü döndürdüm inip gitmeye, sarıldı boynuma döndürdü beni.' şeklinde sona eriyor.
gelip geçerken uğradığı, sadece 'uğradığı' bir kadından öylesine etkilenmiş ki, bırakıp giderken bir boynuna sarılışıyla gidememiş, bırakamamış adına şiir yazdığı kadını..
ahmet kaya; şahin gibi adıyla bestelemiş ve güzel sesiyle hayat vermiştir bu şiire aynı zamanda.
"sabahtan uğradım ben bir güzele,
ağlatmadı güzel güldürdü beni.
ben güzelden böyle vefa ummazdım,
ak göğsü üstüne kondurdu beni.
şahin gibi yükseğinden uçarken,
keklik gibi engininden geçerken,
ab-ı kevser ırmağından içerken,
susuz pınarlardan kandırdı beni.
ben de bir kuş idim geldim ötmeye,
yarin bahçesinde mesken tutmaya,
göz kaldırdım cemaline bakmaya,
ak gerdanda benler öldürdü beni.
üç güzel de aştı şimdi pınarı,
taramış zülfünü vermiş tımarı,
ak gerdanın altı zemzem pınarı,
ağzımı verdim de kandırdı beni.
karac'oğlan der ki koyun gütmeğe,
bozulmuş bağlara seyran etmeğe,
yönümü döndürdüm inip gitmeğe,
sarıldı boynuma döndürdü beni."
