hangimiz ömründe uykusu bölünüp de sabah 5 gibi ayaklanıp pencereden dışarı bakmamıştır?
o saatte herkes uyur,insan kendini sadece nefes alıp verme ve saat sesleriyle başbaşa bulur.
uyanınca ilk olarak tavana bakar... kendi kendini dinler...
insanın o anki psikoloisi normal hayatta olan psikolojisinden çok uzaktır. o saatte aklından geçenleri, öğle vakti düşünür ve ''yahu ne saçma şeyler düşünmüşüm'' gibi cümleler geçer aklından.
belki de en saf ve en doğru düşünceleri aklında kuruyor da öğle vakti düşündükleri ''saçma'' geliyor.
eğer öyleyse sabah vakti, ''insanın en arı, en duru olduğu zaman'' diye bir genelleme yapabiliriz.
sabah tavana bakarken birden sabah sessizliği ''allahu ekber'' nidalarıyla inler...
belki de ezanın en güzel makamıyla okur hoca ezanı, insan bir anda huşu ile doluverir.insan yataktan kalkıp dışarıyı seyreder...
kuşlar uyanmış, ötüşmeye başlamışlar bile.ardından dışarının sesi dinlenir.ne bir araba ne de insan sesi...
sadece kuş sesi ve o esrarengiz ses...
tarifi olmayan o ses...
hava akımı ya da onun türevi bir ses olsa gerek.ancak ne olursa olsun huzur dolu, bir o kadar da ''yalnızlık'' diye inleyen bir çığlık...
daha sonra tekrar yatağa yatar insan ve uyumaya çalışır.o kadar huzuru depoladıktan sonra 5 dk içinde yatakta sessiz, ürkek bir kedi gibi, gözlerine perdeyi indirir...
