birini seversin, belki aşık bile olmuşsundur, en azından hoşlanıyor gibisindir; gecenin yarısında elde kağıt-kalem ikilisiyle başbaşa buluverirsin kendini. kalbindekileri, aklındakileri karalamaya başladığında, titrek bir lambanın ışığıyla arada bir kağıda damlayan gözyaşları eşliğinde, dünyanın en mutlu insanısındır işte! çünkü sevdiğin için bir şey yapıyorsundur. zannedersin ki, yazdıklarını okuyunca o da senin gibi mutlu olacak. hiç mi olmaz? olur belki de. ama hiçbir zaman senin verdiğin kadar emek vermez. ve o an geldiğinde, bir çırpıda silip atıverir tüm o emekleri! gözünden akıttığın yaşların kağıtta bıraktığı izler kadar iz bırakmadığını anlarsın o'nun hayatında. sonra ne mi olur? gecenin yarısında elde kağıt-kalem ikilisiyle başbaşa buluverirsin kendini...
ilham geldi mi, insan vaktin nasıl aktığını, uçuştuğunu fark etmez, o alemde yüksek ve derin uçuşlar yaptığından sanatçı ruhlar için çok olağan bir durumdur.
güzel bişi.. ben şiir yazamam yazabileni de sevmem işin aslı , ama gümüş bi lamy kalem , bi kaç siyah mürekkep , eskimiş görünümlü bi defter ile bütün gece geçer..
ben en çok mektuplar yazardım evden uzaktayken sevdiğim insanlara , görüştüğümüzde de verirdim.. sonra küçük küçük hikayeler , bazen sadece isimler , hayaller , planlar , sayfaların kenarlarına iliştirilmiş ufak ufak notlar..
güzel şeyler bunlar hep.. başkasına gerek kalmadan biyografinizi siz yazıyosunuz bi nevi bi gün birine vermek üzere..
