bu sabah saat beş buçuk gibi camimizin hoparlörlerinden kısık, huzur veren bir sesle kuran okunduğunu duyarak uyandım. teyzeler her ramazan olduğu gibi hatime gitmişler. imam efendinin ahnekli sesi evimize dolsun diye tüm pencereleri açtım.
allah razı olsun.
ek: o kemalist chp li teyzeler vardı bilirsiniz onların da ellerinden öpüyorum.
muhakkak huzur verir ama akabinde başlık açmayı gerektirir mi? insanlar neden inançlarını kendi içlerinde yaşamaları gerektiğini bir türlü öğrenemediler?
insanın ilk hissedeceği duygunun huzurdan çok ürperti olabileceği sestir. o kadar huzur ve mutluluk veriyorsa dahada huzuru bulmak yerine uyumak yerine bizzat teyzelerle hatim aktarmaya gidilebilir.
karışık duygulara sokar. dinle ilgili fazla muhabbet olmamasına rağmen babanın o tok ve yanık sesiyle okuduğu kuran dinginlik verir. en son çocukken duymuştum bunu. enteresan.
