öncelikle şunu belirtmek isterim ki, terk etmek mi; terketmek mi diye sorarsanız bence terk etmek. derseniz ki e ne bok yemeye başlıkta bitişik yazdın? cevabım şu olur: şunca yıldır girip çıktığımız (girip çıktığımız?) sözlük bir karakterin hesabını yapıyor bilader!
arkadaşlarla kahvedesin. ya da kafedesin. ya da bardasın. ya da arabayı tepeye çekmiş biralanıyorsun filan. ulan zaten iştir güçtür, gurbettir diye ayda yılda bir görüşebiliyosunuzdur. muhabbet süper, sevdiğin insanların yanındasın.. ama saat 10'a doğru -afedersiniz ipnenin biri- 'yaa arkadaşlar benim yarın işe gitmem gerek' diye kalkar giderse ben ona küfrederim! ne kadar sevsem de küfrederim ve sizlerin huzurunda şu soruları sorarım ona:
1- paşam, bizim işimiz gücümüz yok mu? bi sen misin ev geçindiren?
2- 0-6 yaş arası bi insan mısın ki, 8 saat uyumadan işe gidemiyorsun?
3- ulan dur şurda iki dakka be! bu mudur yani senin olayın?
daha da sorarım ama değmez!
küçükken maçın ortasında eve yemeğe giden çocuğu hatırla. ya da ödevini yapmak için kızak kaymayı bırakıp eve gideni.. ya da ayda yılda bi görüşebildiğin ama, 'ya, yarın okula gitmem gerek' diye erkenden kaçıp giden hoşlanılan kızı. ben hiç böyle olamadım hacı. hiç bu kadar mantıklı hareket edemedim. yarın iki sınavım varken, çağrıldığım gece 1-2 halısaha maçına koştum. derse kanlı gözlerle gidip arkada uyukladım ama muhabbetin ortasında kalkıp gitmedim. arkadaş ortamı hep daha değerli oldu benim için. arkadaş lan bu; boru mu? kolay mı bu devirde düzgün arkadaş bulmak? insan değerlidir aga. sahip çıkmak gerek.
