bir gün çiğdem çıtlatarak televizyonun başında aliye yi seyrederken araya reklamlar girer. sen o arada zap yaparken bir belgesel ve belgeselci elemanları görürsün. elemanlar orası senin burası benim diye dünyada fink atıp durmakta oldugunu ve ne aliye yi ne sinan ı tanımalarının imkanı olmadığı kafanda uyanıverir. ne sıradan bi hayat sürdürdüğünün ve ne tekdüze bi insan oldugunun bilincine varacakken reklamlar biter ve dizi tekrar başlar. sinan ın düştüğü kötü duruma üzülür ama bunları hakkettiğini düşünürsün.*
dolmuş sırasında etrafı keserken daldığınızda arkadan ''birader ilerle'' şeklinde bir uyarı geldiğinde anlarsınız ki siz sıradan birisinizdir.
(bkz: başlıgı götünden anlamak)
çocuklukta doruklarda olan özgüvenin gerçek yaşamla karşı karşıya gelince zalimce azalması, bir superman olmadığını anlayarak daha basit daha ulaşılır hedeflere yönelmek, zamanında burun kıvrılan eylemlern tek tek yapılması ver bir gün sıradan olduğunu sıradan yaşayacağını ve ölüp gidince seni tanıyan herkes de ölünce hiç yaşamamış gibi olacağını acı bir şekilde farketmektir.
pes etmek. kendi hikayeni yazmaktan, dünyaya ucundan kıyısından bile olsa bir çizik atmaktan vazgeçmek. sıradanlığın sorumsuzluğunun yumuşak yatağında, huzurlu ve derin bir uykuya dalmak.
herkesin sıradışı olmak için çabaladığı şu yıllarda sıradanlığın sıradışı bir hal olduğunu da fark etmek gerekecektir. hele ki sıradanlığı sevdin mi, işte o zaman çok farklısındır.
