ağustos sıcağı yine. bugün büyük başkan'ı ebediyete uğurlarken de sıcaktı. ama hiç kimse sıcağı hissetmiyordu. mozale inşa halindeki yeni stattan aşağı doğru geldi. tabuta dokunmak isteyen elleri gördüm. ben de dokunmak istedim ama yerimden kıpırdayamadım. neden böyle yaptım. kalabalıkta ezilmekten korktum herhalde. uzaktan hakim bir yerden gözlemek daha güzeldi. her ayrıntıyı görüyorsun. tas kafa polisler tabutu devralmak istediler bi' ara bizimkiler vermedi. kargaşa çıkar gibi oldu. ben de bizimkiler vermeyince toplulukla beraber alkışladım. ne yani zafer miydi? hem niye versinler görevli tas kafa izbandutlara. ruh mu var onlarda. belki aralarında beşiktaşlılar ve gerçekten süleyman seba'yı sevenler vardır. kesin vardır. kendimden utandım bak şimdi. bi' ara alkış koptu. ben de alkışladım. hiç bu kadar güzel ve duyguyu barındıran bir alkış görmedim. güneş gözlüğümün arkasına sığındım. ağzım yüzüm nereye gideceğini hangi jimnastiği yapacağını şaşırdı. mozale caminin önüne deniz tarafına doğru konuldu. siyasiler belirdi ekrandan. deniz baykal ilk gelendi. aferim dedim içimden. sonra bir sürü kişi geldi. namazı beklemedim. manevi babamla vedalaşmıştım. doğruca finikülere gittim. iş yerine vardım. iş yapamadım. internetten canlı yayında ntv spor'da süleyman seba'yı konuşuyorlardı. hikayelerini dinledim. ne güzellerdi.
bir insan bu kadar beşiktaşlı ve bu kadar güzel olabilir mi?
hoşçakal büyük başkan.
