An itibariyle canlandırılması gereken başlıktır. Her yazar istediği gibi köşe yazısı yazabilir. Böylece hem yazmak hem de okumak için güzel bir ortam oluşur.
suskunluğumuzla konuşma vakti gelmiştir. yazdıklarımızla, çizdiklerimizle varız. içimizdekileri ölümsüzleştirecek eylemlere tutunuyoruz. çünkü konuştuğumuzda değerimiz ve verdiğimiz değerler anlaşılmayacak. çizdiklerimiz sanatsal eserlerin yanından geçemese bile, içindeki emek onu anlamlı kılmaya yetecektir. hele de hedef "alamadan", kendimizce yazdıklarımızla yetineceğiz. ama yazacaklarımızın ikinci ele gitmemesi, eylemimize değer katacaktır. gurur bazen kötü bir şeydir. içindekileri hep frenler, birinci ağızdan konuşamazsın. bazen de yazıp, çizdiklerimize tarih koyunca ve saklayınca kendimizle gurur duyarız. bu yüzden gurur bazen iyi bir şeydir.
yalan dünyada, oyunu kuralına göre oynamak gerekir. kendimizi kandırmakta becerikli olmalıyız. onu görmeden günümüzün güzel geçeceğine inanmak istemeyiz. bir bakışından, bir tebessümünden gönlümüzü sevindiririz. gözlerimizi güldürürüz. onun etrafımızdaki varlığı monotona bağlayan hislerimize geçici devrimler yapar.
geçici devrimleri kalıcı devrimlere çevirmek bize düşmektedir. ama bunu hararetli konuşarak yaparsak isyan edebiliriz. değer verdiğimiz şeyleri anlık olarak istemeden incitebiliriz. onun bize bakışında kalıcı hasarlar bırakabiliriz. bu yüzden yavaş yavaş, kendimizi yontarak hareket etmeliyiz. emeğimizle, sakinliğimizle, özürlerimizle ve özlemlerimizle var olmalıyız. zamana bırakarak yolumuzun daha iyi şekilleneceğine inanmalıyız. yani "sessiz devrim" yapmalıyız. insanların zamanla bize ve eylemlerimize itibar edeceği şeylerle "kalıcı devrim" gerçekleşebilir. herkesin gönlünde devrimin gerçekleşmesi dlieğiyle.
bırak imkansız kalsın. bırakalım da kuşlar uçmaya devam etsin. bırakalım da hayat çalıkuşlarına güzel olsun. keşke o kuşların son sığınağı dallar değil de biz olabilsek. biz ki o kuşun gelmesi için içimizi yuva yapmışız. içimizdeki fırtınalar o yuvayı dağıtmasın diye dilimizi bağlamışız. bu yüzden sustuklarımızla var olmak istiyoruz. ama ne yazık ki pek mümkün olmuyor. sen birilerinin gözünde yoksun ve iyice yok olmaya devam ediyorsun. bir süre sonra öyle yok olmak istiyorsun ki, yokluğun belki birilerinin gözünde bir anlam ifade eder diye düşünüyorsun.
ama kuşlar anlamaz ki. konuşşan içindeki rüzgar şiddetli olacak, çevrendekileri bile incitecek ve sana küstürecek. ve gelmesini beklediğin kuşun bir daha hiç gelmemek üzere başka dallara göç edecek. çalıkuşunun dallarını kırmak istiyorsun ve kırdığın için yuvana gelme olanağı kalmıyor. bu sefer bulutlu gözlerimiz konuşsun istiyoruz. gözlerimiz çok şiddetli baksa bir şimşek gibi çalıkuşunun dallarına zarar verecek. ağlasak bu sefer de o bulutlardan yağmurlar yağacak dallara.
değer verdiklerimize gökyüzümüzü paylaşmak istiyoruz. ama çalıkuşunun buna cesareti hiçbir zaman olamayacak. bu yüzden mavilerimizi denize yansıtıyoruz, içimizdekileri denizin derinliklerine atıyoruz. kuşun denizin içine giremeyeceğini bile bile...
81 hafta sonu.
Yüzbinlerce mil, buluşulan onca insan, gidilen onca yer…
81 hafta sonunun 1inde bile 2 saatini benimle paylaşmayı çok gören bir zihniyet.
Arada miller, fazla kmler, şehirler de yok. Sadece 2,6 km yarısını kat etse o da yeterdi. Değil yarısı 0,5 km gitse ben 2 km giderdim. Bu süre zarfında olduğu yerlerde ona eşlik edebilmeyi isterdim, tabi imkanım yok.
Defter mi? Ya vana dolabından tekrar çöpe gitmiştir ya da rafların en arkasındadır. Yanında taşıyacağını sanmıyorum.
Bir kere olsun fırsatlar için hesap kitap için değil, kendi kalemini düşüncelerini not alsa keşke.
Ama o yazar değil okur, ben okur değil yazarım. Cahilliğime rağmen anlamayı anlaşılmayı istiyorum. Anlaşılmamak, umursanmamak veya görmezden gelinmek gerçekten hakedilmediyse büyük bir saygısızlık. Saygı görmediğim yerde de saygı göstermek için eskisi kadar çabalayamam.
Merhamet müzesinin bir parçası olmak yerine dostluk/muhabbet müzesinin en değerli parçası olmayı tercih ederdim.
Yetişemeyeceğimi kabullendim, yenilgiyi kabullendim, yakışamayacağımı kabullendim, vasıflı bir insan gözüyle bakılmadığımı kabullendim. Bir başkasnın onun muhabbetini fethetmesi ihtimali bile eskisi kadar ruhumu daraltmıyor. Önüme bakmak en büyük silah, ama önümü görmeyi becerebilirsem o silah anlam kazanır.
Şampiyon olmak veya şampiyonlar ligine gitmek değildi hedefim, sadece bulunduğum ligde küme düşmek istemedim. Ama o kümeyi bir kere düşünce daha sonraki düşmeler için kaygılanmıyor insan. Amatöre kadar yolu var diyorsun. (10.05.2025)
