bazı şartlar mental anlamda beni değişmeye zorladı. artık perspektifim beş yıl öncekine göre daha geniş, başkalarının görmediklerini görüyorum. geçmişe göre daha bilgiliyim, ama bu bilginlik bana mutsuzluk veriyor.
değişmeseydim bugün cahil ama mutlu olurdum. bazen düşünmüyorum değil, keşke öyle mi kalsaydım?
Otobüse aynı saatte binince tanıdığım insanlara denk gelebiliyorum. Bugün binmek istediğim otobüse yetişmek için metrobüsten inince metroya koştum. Bilgili olmak bana mutsuzluk vermiyor tam tersine mutluluk veriyor. Şoför takıntım artık eskisi kadar yok.
günahlarını veya sevaplarını itiraf etmene gerek yoktur, o Allah ile kul arasında bir berzah(kıstak) olsa gerektir? Kur'an yetmez diyenler, sebebini ikna edici argümanlarla ispatlamalı? Riyaz'üs Salihin adında bir muhkem hadis kitabı var ve mevzulara ayrılmış, meseleler hakkında ki Ayeti Kerimelerin peşinden o konuyla alakalı Hadisi Şerifleri nakleder!. 2000 civarında muhkem "Muttefekûn Aleyh (Buhari ve Müslim'in ittifak ettikleri Hadisler)" rivayet edilmiştir. Arabistan da uzun süre haftalık ders olarak okuduk ve istifade ettik, hayrlısıyla!.
Güzel bir proğram: https://archive.org/detai...amNevevi/page/n2/mode/1up https://galeri.uludagsozluk.com/r/2399986/+
sanırım hayatımın en zor dönemi şu son bir buçuk sene. yanımda bildiğim insanlardan tek tökezlememden sonra o kadar fazla tekme yedim ki 50 yaşında gibi hissediyorum. benim anne baba bağım pek yoktur onlar etkilemedi ama sevdiğim insanın, hayat arkadaşı dediğim insanın beni bu yolda yalnız bırakması gerçekten hayata bakış açımı değiştirdi.. meğer ben her şeye toz pembe bakıyormuşum, gözümü açtı sağ olsun. yavaş yavaş toparlanıyorum ve eski halimden daha sağlam bir şekilde geri döneceğimi düşünüyorum, beni hayata bağlayan tek umut bu.. hayatta insanları kırmayı, üzmeyi pek tercih etmem. birisi beni üzdüğü zaman o, onun ayıbı der geçerim tartışmam bile.. geriye dönüp baktığım zaman bunu yaptığıma çok pişmanım. gerekiyorsa kırıp geçirmek lazım, üzülüp üzülmemesini önemsememek lazım. ben onları kaybetmekten korkacağıma onlar beni kaybetmekten korksunlar. hayatta kimseye ah etmedim ama zalımın kızı, sana ah ettim çok üzgünüm..
az önce üzülmem, belki de ağlamam gereken epey kötü bir haber aldım. üzülemedim. mimik oynamadı. aksine, hazırlamaya çalıştığım çalma listesine devam ettim. düşündüm, kahve yaptım, bir şeyler dinledim. şu an yapacağım hiçbir şey yok çünkü. istesem de yapamam. uyusam, sabah uyansam da yapamam. bunun bilincindeyim.
bazen 'ben bir göt müyüm' diye düşünüyorum bu yüzden sayın sözlük. bir başkasını hüngür hüngür ağlatacak şeyler gram etkilemiyor, bir başkasına çocuk oyuncağı gelecek şeyler derinden etkiliyor, yeri geliyor 2-3 hafta aklımdan çıkmıyor.
duygusuz desen değilim, hiç üzülmüyorum desem yalan, nedir sorun? bu bahsettiğim beni kötü birisi mi yapar?
muhtemelen canabar, uyumadan evvel itiraflarda bulundu.
Birkaç gündür mental olarak çok iyi hissediyorum. Chatgpt sitesinde sorularıma cevap alınca kafam rahatladı. Hayata bakışımı güzelleştirdi. Gerçekten her bilgi yanlış değil mesela o siteden menkıbe diye bir kavram öğrendim.
Bir süredir piyasada olan ama çok fazla görünür olmadığı için bu zamana kadar çok da dikkatimi çekmemiş bir oyuncunun edit videosuna denk geldim hasbelkader ve uzaktan uzağa platonik düzeyde aşık oldum. ama öyle böyle değil çok fena düştüm. Şu yaşımda oturdum saçma sapan dizilerini falan izledim. Hayran hayran söyleşilerini dinledim hem de defalarca. Hatta o kadar çok ilgilenmeye başladım ki bir noktada artık basit bir crush veya ünlü hayranlığı olmaktan çıktı, sanki sevgilimi aldatıyormuşum gibi hissetmeye başladım.
Nasıl oldu bilmiyorum ama kendisini izledikçe, söyleşilerini dinledikçe kişiliğinden ve duruşundan çok etkilendim. Çok gerçek ve tanıdık geldi. Sanki liseden, üniversiteden tanıdığım, çok iyi anlaştığım hatta bir dönem flörtleştiğim biriymiş de şimdilerde de onu özlüyormuşum gibi gelmeye başladı…
Bugün arkadaşlarla oturduk biraz içtik. Herkes bişeyler anlattı, itiraf etti. Bende olan biteni,başımdan geçenleri anlattım. “Ben bunları evliyken görseydim neler olurdu ben bile kestiremiyorum” dedim, 1 dakika falan sessizlik oldu “ Allah’ın sevdiği kuluymuşsun” dediler. Düşünüyorum eski ben olsam şu an rahat durur muydum diye, muhtemelen çok farklı şeyler olurdu. Şu son 1 sene benden çok fazla şey aldı, en az 15 yaş attı. Geriye dönüp baktığım zaman pişman olduğum hiçbir şey yok, aksine” iyiki yaşamışım” dediğim şey çok fazla. Vefasız insanlar gibi “son 4 yılım çöp” demeyeceğim, iyiki yaşandı diyeceğim. Sana olan sevgim, nefretimden hâlâ çok fazla olduğu için bu kadar sessizim. Tek dileğim bu hayatta yaşattığını yaşamadan ölmemen.
Şöyle bir düşününce aslında kimsenin önceliği olmadığımı fark ettim. Evet, çevremde çok sayıda insan, tanıdıklarım var. Evet, eğlenmiyor değilim. Evet, görünürde hiç yalnız da değilim. Ancak sadece gözlerimi biraz olsun açıp da genele bakınca kimsenin önceliği de değilim ve bunu bugün bir anda hissedince çevremdekilere olmasa da bir nebze kendime kırıldım. Çünkü bunu ben yaptım. Kötü bir histi ve gerektiğini düşündüğüm gibi kalkıp gittim. Sadece bir, iki soru sonrası da her zamanki gibi önceliklere dönüldü. Bir his vardı sadece tarif edemediğim, onu da halının altına süpürdüm daha sonra bir gün karşılaşıncaya dek olmak üzere. Bu kadardı.
iş bulamazsam, rahibe olmayı düşünüyorum zaten ben de genellikle siyah giyiniyorum, maaşı da dolar üzerinden alır, altıma araba çekerim. Kuruyup gideceğine bari bir işe yarasın.
iki gündür misafir misafir. Valla bunaltıcı. Keşke anneme yakın bir yerde yaşasaydım, en azından aynı şehirde. Hayat böyle o kadar zor geliyor ki. insan gençken bunları düşünemiyor. Bir de düşünün eşimin ailesi hem üst katımdalar hem bana gram faydaları yok sadece zarar..
Zarar ziyanlar her yönden.
flörtleştiğimiz bir kız vardı, bana soğuk yapınca buluşmaya gelmek istemeyince bende yazmamıştım. iyi bayramlar dedim, erkek arkadaş yapmış ve hastahanede oğlanın babasının başında bekliyorlarmış.
bre amk kahbesi bu kadar çileye katlanabiliyordun madem, benimle dışarı kahve içmeye gelirken bile niye o kadar naz yapıyordun...
kendime bir yemek ve meze kitabı yazıyorum. herkesten sır gibi sakladığım bir kitap olup hangi içkilerle iyi gider, püf noktaları nelerdir ve nasıl bir sofraya yakışır onu yazıyorum. unutkanlığımın son ürünü. kötü mü olur belki bir gün nesilden nesile gider.
Kafamın içi susmuyor, durmuyor art arda sigara yaktırıyor. Bir çözümü yok mu bunun? ilaç vs, dedirten hede* tecrübeli arkadaşlar bilgi verirse sevinirim..
