o zamanlar taekwando kursuna daha yeni başlamış idim. birazdan anlatacağım hergelenin boks yaptığını nereden bilebilirdim ki?
kardeşim parkta oynarken eşek kadar herif, benim biricik mavişime vurdu. ve artemis bunu gördü!
durur mu?
Asla!
koşar adımlarla ve gözlerinden ateş çıkarcasına hergelenin yanına gitti. "geri zekalı, aptal, sen nasıl vurursun lan kardeşime, terbiyesiz" diye söylemlerde bulundu. çünkü bu zamana kadar hiç kavga etmemişti. ne yapacağını bilmiyordu.
sonra bir hışımla çocuk artemis'e de saydırmaya başladı. artemis'in gözleri yerinden fırlayacak gibiydi. bembeyaz teni sinirden kıpkırmızı olmuştu.
ve en sonun da olayın patladığı yer olarak, hergelenin artemis'in annesine küfür etmesi idi. artemis zavallı, kız haliyle erkeğe güç gösterisi yapmaya başladı. lakin sanıldığı gibi bitmedi.
ikisi de hastanelik oldu. artemisin de o hergelenin de, dikiş izi hala durmaktadır..
okulun ilk günüydü.bir arkadaşım üstüme çıkmıştı sözlük dayanamadım gel sen buraya dedim. başladık dönmeye eteklerimiz uçuşuyor diye ilkokulda dönerdik böyle. sonra ben kızı çevirdim çevirdim yere bıraktım.sonuç kızın bacağı kırıldı. aylarca vicdan azabı çektim.
istanbul'un mevlanakapı semtinde dört kişi tarafından çok pis sopalanmak. elemanın birinin kafamı dizinde sektirirken, başlarda; 'senin amunakoyucam olm' minvalinden deyişlerimin 'bırak lan artık. bırak amınakoyum' a dönüştüğü o kusursuz dayak.
ben hatırlamıyorum ama çok küçükken uzaktan bi akrabamıza sinirlenip kızın kafasını taşla yarmışım. hala beni her gördüğünde sen benim kafamı yarmıştın der.
genelde o yaşlar için değerli olduğunu düşündüğümüz bir eşyamıza yapılan ters durumlarda başlayan kavgaardır.benim kalemimi kırmışlardı bende onların kafalarını kırdım.sonuç bir ders dışarıya atılmak.
sınıfın ortasında bir denyoyu çok güzel benzetmiştim. karı gibi de ağlamıştı yeaaa, baktım kızlar felan teselli ediyor bunu. ehehe ne gülmüştük. bu arada ben necati.
sınıfın ortasında hüngür hüngür ağladığım kızlar tarafından tıpkı bir bebek gibi sevilmeme neden olmuş deneyimdir. ipne necati'ye olan kinim hala geçmemiştir.
çocuk karşı tarafta kaleciydi, atakta topu taca attım çocuğa koşarak spear çektim* (omuzla karşı tarafın karnına girmek) direkle omzum arasında kaldı o nefes almaya uğraşırken, herkes merak ediyordu ne diyeceğimi,
(bkz: kimmiş lan batista).
(bkz: Batista)
3'e gidiyordum sanırım. akşam vaktiydi ve annemle bir arkadaşımın evine gitmiştik. ev içersinde top oynuyoruz, dışarısı buz gibi. benim topu bu çocuktan almamla üzerime çullanması birt oldu. ilk önce topu birbirimizden elle almaya çalıştık, daha sonra topu falan bırakıp bildiğin birbirimize girdik. boynumu kollarının altına aldı bu hayvan. boynum kırılacaktı lan. artık dayanamamış olacağım, kendimi geri atıp gözüne bir yumruk attım bunun, zaten o anda bıraktı boynumu falan. o zamana anneler de yetişti zaten. ben kendi annemin kucağına, o kendi annesinin kucağına... giderken "allah belanı versin" demiş, bu bana kavgadan daha beter koymuştu. "köpeklerin duası kabul olsaydı gökten zembille kemik yağardı" demiştim ki zembil ne anlama geliyor, daha onu bilmiyordum.
lan o değil de, çocuk ertesi gün okula geldiğinde hoca gözüne ne olduğunu sormuştu. bir şey söylememişti o da.
ilk kavga deneyiminiz 10- yaşlardaysa fiziksel şiddet uyguladığınız kişinin annesinin kapınıza gelmesiyle sonuçlanır.
halbuki ben tek kelime etmemiştim evdekilere, kızın anası geldiğinde 'anne o başlattı yaa' diyerek kurtulmaya çalıştım ama o kadın gittikten sonraki olayları açıklamak istemiyorum.
abimlerle köyde top oynayacaktık, daha doğrusu onlar oynayacak ben olaya sonradan entegre olacaktım. istemediğim halde olaya dahil olup, üstüne üstlük bir de kaleye geçmiştim. kötü bir kaleci olmamdan mütevellit, her gelen topu içeri alıyordum. bu durum, abim ve kuzenimi oldukça sinirlendirmişti. kuzenim daha fazla dayanamarak, bana küfürler savurmaya başlamıştı. agresif tavırlar sergilemeyen ben, küfürlerden dolayı kendimi kaybetmiştim. gözüm dönmüştü. bilinçsizce şerefsiz kuzenime tekmeler ve yumruklar savuruyordum. tekmelerim kasığına, yumruklarım da gözüne isabet etmişti. haliyle yorgun düşmüştüm. anlık gafletimden faydalanan kuzenim, beni ağır bir mağlubiyete uğratmıştı. bu olay da kayıtlara ilk dövüş deneyimim olarak geçmiştir.
7 yaşındaydım ve en küçüğü sanırım 10 yaşında olan 3 kişiden dayak yiyip sonra üçünü de babama dövdürmüştüm.
o çocuklardan en küçüğünü 12 yaşıma geldiğimde çok fena dövmüştüm bir de sözlük.çocuk sonrasında bir kaç kez beni kankalarıyla birlikte kovaladı ama bilirsin göt korkusunun nelere kadir olduğunu.Ben de göt korkusunun verdiği güçle deparı bastığım için her seferinde, yakalayamamıştı beni denyolar.*
bi keresinde bi çocuktan kafa yemiştim sonra bende ona bi yumruk salladım ama kafasının üstüne geldi o kadar. sonra ayırdılar. lise 3de oldu bu olay. başka da kavga etmişliğim yok.
lise yeni bitmişti. dersaneye yazılmıştım. kimseyle doğru düzgün görüşemiyordum. bayram vesilesiyle de arkadaşlarla buluştum. bayramın 2.günüydü, çay ocağına gittik. çay ocağı da çok kalabalıktı, oturacak yer yoktu. neyse, üç tane tabure bulduk bir köşeye yumulduk. çayımızı içiyorduk arkadaşlarla.
kalktım, lavaboya gittim. o sırada yan tarafımızda oturan psikopat görünümlü 2 kişinin yanına biri daha gelmiş. benim tabureyi almış, oturmuş. benim gerizekalı arkadaşlarım da, o sandalyeyi alırken mal gibi adamın suratına bakmışlar. neyse efenim, ben lavabodan çıktım, bakıyorum etrafa, yok... nerde diye soruyorum arkadaşlara, şu eleman aldı diyorlar. adamın tipine baktım, o arada zaten göz göze geldik. hem irice bir şey hem de deli gibi bakışları var. dayanamadım söyledim:
-erturk:abi benim sandalyeyi almışsın. lavabodaydım ben heralde görmedin.
-xxx:aldıysak aldık lan. git kendine başka sandalye bul.
-erturk:o benim sandalyemdi dayı. (abiden dayıya tırsmanın etkisiyle geçişler yaşanmaya başlamıştı)
-xxx:siktir git lan piç!
(o anda her şeyi unutan ben)
-erturk:sensin lan piç, amına koduğumun çocuğu.
(bu sözü söyler söylemez, o ve arkadaşları beni kolumdan tutup dışarı çıkardılar.)
arkadaşlarından bir tanesi o çocuğa, kasap ayıptır olum, yapma, küçük çocuk. (kasap diyince dizlerimde derman kalmadı) şerefsizin evladı, arkadaşını hiç dinlemeden bana kafayı gömdü. biraz sendeledim ama düşmedim. cadde kalabalık oldu, herkes bize bakıyordu ama ayırmaya gelen yoktu. benim salak arkadaşlarım da tırsmış olacaklardı ki, ortalarda gözükmüyorlardı. sonra bu üçü beni boş bi araziye götürdüler. çok kötü dayak yedim. öyle böyle değil yani. onlar bana vurdukça ben bunların sülalesine daha fazla küfür ediyordum. en sonunda o kadar dayak yedim ki, adamlar yoruldular, bıraktılar beni. sadece üstüm başım çamur olmuştu. hiçbir yerim kanamıyordu. çarşının içine doğru yürürken benim gerizekalı arkadaşlarım yanında 5 kişiyle geliyolar.
-metin:nerde lan o orosbuçocukları?
-erturk:ne bileyim olm. adamlar dövmekten yoruldular beni. siz nerdeydiniz?
-metin:adam topladık biz de.
-erturk:erken gelmişsiz...
böyle kafama vurmuştu bir arkadaşım ama bir kaç kere vurmuştu, böyle döndüm yumruğu bir salladım adamın burnundan oluk oluk kan akmaya başlamıştı. acayip korkmuştum, hoca da okuldan atacağız seni falan diyordu, ağladım sözlük hocam nolur atmayın diye. sonuç olarak atmadılar işte. üniversitede sürtüyoruz şimdi.
