Ne zaman bir kalabağın içinde,
Bir sinemada, bir konser salonunda insanlar arasında ortak duyguları paylaşırken bulsam kendimi, bilirim birazdan her şey bittiğinde,
O kapıdan çıktığım anda çökecek ruhuma yalnızlığım, eskisinden de kuvvetli ele geçirecek beni, daha yoğun hatırlatacak bana kendini.
Atacağım her adımda biraz daha büyüyecek olan hatıraya duyacağım özlem öldürecek bir gün beni.
bende varım. bundan 30 sene falan sonrada o evde 25 tane kedi ile yaşayan sokağa park eden arabaların sileceklerini kaldırıp sokağa çöp atanlara çemkiren top oynayan çocuklara maşrapa ile su atan emekli amcalardan olacağım muhtemelen.
aslında benimdir. ama yalnızlığı herkes paylaşmış oyunu bozmuşsunuz. bu sayede yalnızlığımı paylaşmamam lazımdı çünkü yalnızlık paylaşılmaz paylaşılırsa yalnızlık olmaz.
Çocukken bana baba gibi davranan komşu Kadir amcayı kaybettik biraz önce. Bildim bileli tanırım kendisini. Çocukken benim elimden tutup okula götürür aksam da emekli olduğu icin okuldan almaya gelirdi. Üniversite okurken bana her ay gönlünden koptuğu kadar cay paran olsun diyip harçlık gönderirdi.
3 gündür yoğun bakımdaydı ve kan ihtiyacı vardı. Tesadüf ki benim kanım uyuyordu. A negatif yani. Trombosit 2 ünite, 1 ünite de normal kan verdim. Ama kaybettik az önce.
Suan kendimi öylesine yalnız hissediyorum ki bu gece sabaha kadar mahalledeki parkta oturup hüngür hüngür ağlayacağım.
