bir yaz gecesi göğün bulutların işgalinde olmadığı bir vakit yapılması gereken. küçükken astronot olmak isteyen çoğumuzun nedense büyüdükçe gözleri yere düşüyor, saçmalıklar içinde zaman harcıyoruz, faydasız seçimlerle hayatımızı meşgul ediyoruz. ve o zaman farkediyoruz belkide çocukken dünyanın daha renkli olduğunu. derdin tasanın aklımızı karanlıklara sürüklediğini...
rüyalarımızda çok hızlı koşarsak uçabilirdik biz. kollarımızı açsak yoldaşımızdı yıldızlar. sonra büyüdük ve koştuğumuz şeylerin yerini başka şeyler aldı. ne ara değiştik biz böyle?
