çocukken bazen uçup kaçtığım ve eğlendiğim, bazen ise çok sıkılıp gerçek hayattaki zamanımdan ödün vermemek için resmen ıkınarak uyanmaya çalıştığım rüya. gözlerimi açabildiğim an mutlu olurdum. uzun zamandır görmüyorum zekam mı düştü acaba.
iyi bir rüyada, rüyada olduğunu fark etmek kötüdür bence; sonuçta uyanacağını biliyorsundur fark ettiğine göre; bu sebepten kötü rüyada, rüyada olduğunu bilmek iyidir yine de. uyanıp oh be rüya imiş diyerek rahatlanabilir.
Tarifi olmayan bir duygudur.
Gerçekten o an tam olarak dünyadan bağımsız, çoğu maddesel kanundan bağımsız Bi şekilde özgürleşilen andır.
Örneğin ölen dedemi gördüğümde rüyada olduğumu farkedip ona merak ettiğim bir çok şeyi sormaya başlamıştım. Rüyada onun ruhu ile konuşmama müsaade edilmiş gibi hissedip ona sarılmıştım ve az Bi süre sonra rüyanın bitip ondan ayrılacağımı biliyordum.
Veya rüyada olduğumu bilip canımı sıkan beni korkutan anlarda selena dizisindeki hadesin ışınlanırken yaptığı harekete benzer bir hareketle rüyadan uyanabiliyordum.
Mesela rüyada olup amaan rüyadayız nasıl olsa diyerek istediğimi yapabilmiştim.. Motorla son gaz gezmek gibi. Nasıl olsa çarptığımda ölmeyeceğimi biliyordum..
Vs daha bir çok örneği var.
Gerçekten çok zevkli, ama çok nadiren yaşadığım bir durum.
rüya, uyku halindeyken görülür, ve aniden beliren objelerle, hayvan ve karakterlerle karşılaşmazsınız!
halüsinasyonsa, uykuyla uyanıklık hali arasında yaşanan farklı bir deneyimdir.
ben rüyamda volkanların gümbürdediği, nükleer başlıklı roketlerin havada süzüldüğü bir şehirde otobüsle seyahat ediyordum. güneşin semadaki görüntüsü ivmelenerek büyürken, devasa fırtına bulutları ve yıldırım dalgaları ve nar gibi kızaran bulutlarla beraber üzerime doğru hücum ediyordu.
başka bir rüyada istanbul boğazını göz açıp kapayıncaya dek uçarak geçerken, denizdeki dalgaları seyredip, martıların sesini dinliyor, havalimanından kalkış yapan uçağı takip edip, tekneyle adalara açılan aileleri bakıyordum.
hava koşulları ve coğrafya hızla değişirken, isveç dağlarından, iran çöllerine kadar ivmelenerek, fırtınaların arasında kaybolmuş karanlık denizleri aşarak uçup yükselmiştim.
sis bulutlarıyla çevrelenmiş bir mahallede, tamamen karanlığa gömülmüş bir apartmandaydım.
ne bir kuş cıvıltısı, ne otomobil, uçak sesi, ne de rüzgarın uğultusu, en ufak bir ses emaresi dahi yoktu çevrede.
tek başımaydım.
yıkılmak üzere olan harabe bir apartmanda, kanalizasyon borularının arasında bir yanıp bir sönen is kaplı lambayla aydınlanmaya çalışan ve halen ankesörlü telefon kullanan esrarengiz bir aile karşıma çıkmıştı.
