ah dostlarım, geçmişin izleri silinmiyor, bitti sanılan her hikaye bir çizik bırakıyor ruhumuzda!
halen bazı geceler çığlıklar içinde uyanırım kabuslardan, nefesim kesilir, boğazım düğümlenir...
çocukken geçirdiğim havale sonrası, ikinci bir havale riskine karşın hep annemin gözetiminde kalmışım, geceleri annem ve babamla yatmıştım 6 yaşına kadar. daha sonraları odamda yalnız uyumam gerektiğinde çok korkuyordum, annem ben uyuyana kadar odamdan ayrılmıyordu.
bir gün trt'de haberleri izlerken bereket kandiliyle ilgili bir haber çıkmış, çocukların televizyon başında olduğu gündüz kuşağında yayınlanan bu haberde, cami içlerini gösteren ve namaz kılan kişi görüntüleri içeren resimler, mozaiklenmeden kullanılmıştı.
gece uyku vakti gelmiş ve annem yanağıma bir buse kondurup "iyi gecele meleğim" deyip çıkmıştı.
derken birden odanın içini kıpkırmızı bir ışık kapladı, yatağın altından beyaz sakalları olan ve bembeyaz kıyafetler giyen bir adam çıktı ve alev püsküren gözleriyle bana bakıp "kaaaaaalk! namaz kıllllll!" diye bağırdı. benim elim ayağım birbirine dolaşmış bir şeyler söylemeye çabalıyordum.
sakallı adam tekrar bağırdı "kaaaalk, namaz kılllll!" ben hayır, hayır diye bağırıyordum lakin vücudum istemdışı doğrulmuş ve yüzümü cami tarafına çevirmiş namaz kılmaya başlamıştım. benim "hayıııırrr!" çığlıklarıma karşın bedenim kendi başına namaza devam ediyordu ve tam eğilmiş rekat kılarken çığlık atarak kan ter içinde uyanmıştım.
annem ve babam çığlıklarımı duyup odama koştuklarında ben köşeye sinmiş, oyuncak ayıma sarılmış şok geçiriyordum.
annem bana sarılmış "korkma kızım, korkma, geçti hepsi rüyaydı, geçti" diyor, babam ise eğilmiş kulağıma onuncu yıl marşı okuyordu, bense kendimi kaybetmiş hüngür hüngür ağlıyordum.
babam beni kucaklayıp "hadi kızım bu gece bizle yat" diyerek odasına götürmüş, gece boyunca ışığı söndürmemiş ve ben uyuyana kadar kulağıma onuncu yıl marşını fısıldamıştı.
