Tanrım, ölümüyle bu değin hüzne boğabilecek tek kişinin ölmesidir. Yatağında uzanan martin heidegger, bir bardak su istedi. Yanındaki sandalyede ona kitap okuyordum. Yeni çıkan kitapları. Kalkıp suyu getirdim, kafasından tutup kaldırıp içirdim. Sonra ağzını silip yerime oturdum.
O ara nefes alışverişi hızlandı martin'in. Ve daha derinleşmeye başladı. Kalan son enerjisiyle elini kalbinin üzerine koyup "Warum ist überhaupt Seiendes und nicht vielmehr Nichts? Das ist die Frage." Dedi zar zor.
Ardından nefes kesildi. Gözler boş bir şekilde tavanda sabitlendi. Elimde gözlerimi kapatıp ağlamaya başladım. Uyandığımda hala gözlerimden yaş geliyordu. Etkisinden çıkamadım henüz.
Neyse ki rüyaymış da diyemiyorum, herif ölü zaten.
