insanı yiyen bitiren bir korkunun oluşmasına sebep olan bir rüya, daha doğrusu bir kabustur.
geçenlerde yine geç yattığım günlerden biriydi. rüyamda annemin öldüğünü gördüm. ölümünü görmemiştim ama babam söylüyordu bu acı gerçeği. ne yapacağımı
bilemiyordum. kendimi yatağa yüzüstü fırlatıp ağlamaya, tepinmeye ve "niye? niye annem öldü?" sorularını kendi kendime sormaya başladım.
daha sonra annem bir günlüğüne geri döndü. yalnızca bir günlüğüne tekrar yanımıza gelmiş, daha sonra tekrar gidecekmiş. ben her ne kadar ona sarılsam,
ağlasam da o benimle ilgilenmiyordu. bir gün sonra geri döneceğini bilmenin acısıyla tekrar kendimi yatağa atıp ağlamaya başladım. sonra "allah'ım, ne
olur annem geri dönmesin" gibi dualar etmeye başladım.
hani bazen kötü bir rüyanın ortasında, "bu bir rüya, birazdan uyanacağım" der, yaşadıklarınızın tamamen bir rüyadan ibaret olduğunun farkına varıp rahatlarsınız
ya, işte bu rüya bunun tam tersiydi. her şey olabildiğine gerçekti. gerçek hayattan ayırt edilemeyecek kadar gerçekçi ve ayrıntılar atlanmamıştı. annemin
üzerindeki kıyafetler, abimin odasında dinlediği müzik, her şey hala aklımda...
ve daha sonra uyandım. uyanır uyanmaz da yataktan dışarı attım kendimi. normalde kötü rüyayı kafamda tartar, "iyiki gerçek değilmiş lan" derdim. ama bu
sefer belki rüyanın gerçekçiliğinden, belki de duyduğum korkudan dolayı bunu yapmamıştım. koşarak salona gittim. annem mutfaktaydı. öyle koşarak geldiğimi
görünce "ne oldu bu saatte?" diye sorup yanıma geldi. bir şey diyemiyordum. "anne, anne" diyebiliyordum sadece. koltuğa oturup da ona sarıldığımda ise
hüngür hüngür ağlamaya başladım. annem ne olduğunu soruyor, benden cevap alamıyordu. ağladım, ağladım... sesime abim de içerden gelip yanıma oturdu.
"anne, senin... rüyamda sen ölmüştün..."
ve ardından da bilindik teselli cümleleri: "ömrüm uzamış, ömrüme ömür katılmış..." bu tür şeylere zaten inanmayan ben, bu tesellilerle biraz da olsa kendime
gelmiştim.
--spoiler--
ya o rüya gerçek olsaydı?
sen gerçekten gitmiş olsaydın.
ne yapardık sensiz,
yaşayabilir miydik biz!..
--spoiler--
bunlar da bu rüyayı düşününce aklıma düşen dizeler.
annem "bebekler savunmasız doğar" derdi, hiçbir işlerini kendileri göremezler yaşamak için birine muhtaçtırlar..
"o yüzden allah onları avukatlarıyla beraber gönderir. ömür boyu yanlarında olan bi avukatla: anneyle."
rüyamda annen öldü dediler.
"beni kim koruyacak artık bu hayatta" diye ağladım ağladım... kazık kadar olalı yıllar olmuş halbuki.
ama annem yanımdaysa ben daima küçük bi yanımı sakladım içimde, hiç büyütemediğim yanımı.
"annen öldü dediler."
hep rüya olarak kalsın.
benim biraz daha büyümem lazım.
bir hafta melankolik takılmaya neden olabilir. rüyanın gerçekçiliğine bağlıdır ancak bazı anneler de cidden ölürler. bütün vefat eden ana gibi annelere rahmetler diliyorum.
Ağlayarak uyanmaya sebep olur. Sonrasında da 3 gün 3 gece ağlatır. Etkisinden de hiçbir zaman çıkılmaz.
Bu rüyada bile böyle bir şeyse ben annemden önce ölmeliyim.
Hayatta görülebilecek en kötü rüyalardan biridir.
Belki de onun kıymetini bilmemiz için bir işarettir bize. Şahsen ben bu rüyayı gördüğüm günden beri çok daha iyi davranmaya çalışıyorum anneme. Her an gerçek olabilecek o rüya geliyor aklıma, ona ayrı bi sevgiyle bakıyorum böylece...
Rüyada olduğumun farkındaydım ama yine de devam ediyordu ve fazlasıyla gerçekçiydi. Tuhaf gelen şey beklediğim tepkileri vermemiş olmamdı. Çok karışıktı.
