bir zamanlar yaptığım, yapmak zorunda olduğum şey. insanlarda merak uyandırırdı neden hiç ders çalışmayan birinin sabahlara kadar ders çalışmaya başladığı. diyemedim ki kafamı meşgul etmek istiyorum, unutmak istiyorum diye. ama zamanla küle dönüşüyormuş her yangın insan en iyi böyle zamanlarda anlıyor bunun gerçekliğini. anladım ben de geçti... ya da geçmedi bilmiyorum. ama artık ders çalışmayıp uyuyorum bunu biliyorum. onunsa hiçbir şeyden haberi yok, ne iç hesaplaşmalarımdan ne de başka şeylerden. geçti gitti her şey onun için. ya da geçmedi... yok yok geçti biliyorum bitti.
gereksiz bir eylemdir. bunun için bitkisel çözümler var, içiyorsun miktarınca, hobaaa ne rüya ne birşey kalıyor. sabaha sinirleri alınmış mangallık pirzola gibi uyanıyorsun.
sürekli kabus görmeye başlayan kişinin yaptığı mecburi eylem. rüyalar gerçekçi ise hele hele kabus sonrası anında uyanıyorsanız ve bu bir süredir tekrarlanıyorsa uyumak işkence haline gelir. sonra iyice yorulan vücut uykuya geçiş yapar, o yorgunluk yüzünden tek bir rüya hatırlanmaz, bünye huzur dolar.
Kabus gorunce bazen yapilandir. Bu yapilinca haliyle uykun gelmeye baslar ve sonunda dayanamayip uyursun. ise de yarar ve Kabus da gormezsin. Ancak Ayni kabus belki gunler ya da aylar sonra icindeki bazi ayrintilar hic degismeden tekrar karsina cikar. Mesela gol kenarindasindir ve agac vardir. Bir sonraki sefere coldesindir ama o agac yine vardir. Agac burada bir ornek tabii.
