Antonio Vivaldi'nin do majörle bestelediği pikolo konçertosudur. Vedaların, sonbaharın ve melankolinin ezgilerini taşır geleneksel olarak*. 2. bölümü şöyledir:
Vivaldi'nin ciddi ciddi ağladığı eseridir. Pikolo enstrümanı nasıl bu kadar efektif kullanılabiliyor eser dahilinde, şaşırıyorum. Eserin iskeleti, basit ritmik kemanlardan oluşuyor, ancak bir pikolo, işi çocukluğa kadar götürebiliyor. Bu da Antonio Vivaldi farkı işte. Tabii aynı konçertoyu defalarca yazdığını söyleyen dallamalara da bir ders veriyor burada kendileri ( (bkz: igor stravinsky)*).
