içinde tek bir boş şarkı bile bulunmayan albümdür. hepsi taş gibi parçalardır. thrash metal nedir diye soranlara "aha bak burada müdür bu, buna konuşacaksın." deyip bu albümü önlerine atmak istiyorum.
sanki dave, james ile lars'a "alın size albüm, götünüze sokarsınız" demek için bu albümü yapmış deseler inanırım.
not:james hetfield'ı çok severim ama lars, sen tam bir orospusun.
Arkadaş bu nasıl albümdür, 1 numaram sürekli değişiyor. Önce Tornado Of Souls, sonra Hangar 18, daha sonra Holy Wars... The Punishment Due, şimdi de Take No Prisoners. 1 numaram hiç bir zaman olamasalarda Poison Was The Cure ve Rust In Peace... Polaris de şahanedir. Enstrüman bakımından şölen resmen bu albüm, zaten çalabilen veya çalıp söyleyebilen o kadar azmış ki, gitar partisyonları özellikle aşırı zor olduğu için adına kitap yazılmış. Megadeth'in tek sevdiğim albümüdür ayrıca, resmen sanat. Riff, solo şöleni yaşatıyor bütün şarkılar. Özellikle ilk 3 favorim olan parçalar...
Edit: Bu albümün bu kadar güzel olmasının 2 sebebi var, Nick Menza ve Marty Friedman.
yanlışlıkla yapılmış olduğunu düşündüğüm şahane albüm.
kafaları güzelken takıla takıla yapmışlar bunu. bir daha yapamamaları bunun kanıtı. aynı cimbomun uefa kupası gibi ehihihhühhühehehee. hörmetler.
Ride The Lightning ile arasında çok kaldığım aşmış Megadeth albümü. Bu albüme daha iyi dersem de sebebi Nick Menza ve Marty Friedman'dır başkası değil.
Bu albümü baştan sona sololarıyla çalan adam gitarı yemiş yutmuştur. Rifflerde dave mustaine sololarda marty friedman yeteneklerinin en üst seviyelerine çıkmıştır.
