Danışmanlık aldığım uzman sende aşırı uyumlu kişilik ve gizli öfke durumu var dedi. Haklı.
Öfkelendiğim kızdığım şeyleri dile getirmekte çok zorlanıyorum, Söylersem Çirkinleşirim gibi geliyor. Ortamın huzurunu her şeyden daha önemli tutuyorum. hiç söylenmeden o an mantıklı neyse onu yapmaya çalışıyorum. Kendi kendime sorular sorup şimdi burada benim hatam neydi, neden bunu yaşadım, bir daha yaşamamak için ne yapmalıyım, bu durumdan ne çıkarmalıyım diye düşünüp duygularımı geçiştiriyorum. Aslında dümdüz üzülüyorum, hiç bir suçum yokken hem de. O anlarda üzüntümü geçiştirdiğimde içimde birikiyor ve bir noktada patlayıp ağlama krizleri yaşıyorum. durumu abartıyor olup suçluymuş konumuna daha da üzülüyorum…
Artık bunların hiç birini önemsemiyorum, kimin ne düşündüğü ve beni nasıl gördüğü umrumda değil. Sadece sorun çıkmasın ve zaman huzurlu geçsin diye bunu yapıyorum aslında. Evet zaman, yıllar geçsin sorumluluklarımı yerine getireyim, sorumlu olduklarımın güzel yerlere geldiğini göreyim, mutluluğunu göreyim diye bekliyorum sanki. Tek yaşam motivasyonum bu.
