Maddeyi kavrayamadığımız vakitlerde, başvuru noktamız olmaktadır. tanrı: menşeisine akıl sır erdiremediğimiz yollarda, ruh ile karşımıza çıkar. Allahın hikmeti deyip geçiyoruz. "bu olayın özünü bulamıyorum, bu tanrının işidir!" demek çok yetersiz ve bağnazca bir görüştür. Bu davranış, insan usunun gelişme göstermediği çağlarda hoş görülebilirdi. ilkel insan, içinden çıkamadığı olayları tanrıya havale ediyordu. Gök gürlemesini, mağara cinlerine bağlıyorlardı. ancak: iphone'a, laptopa geçen kafa, nasıl bu denli antik bir çıkarımda bulunur anlamak güç!
Ya bin yıl, ya bin asır sonra o gün gelecek.
Koklarken küllerimi mezarımda bir böcek
O kadar yanacak ki, bir yüksüklük toprağım,
Yerden bir damar gibi kopup fışkıracağım!
Ve birden bakacağım, her tarafım bitişmiş,
Başım, toprak altında bir mâden gibi pişmiş.
Nefesten daha ince bir ipek kumaş derim;
Fosfordan daha parlak, ince uzun ellerim.
Dalacağım kendimin hayran seyrine,
Diyeceğim: Bu dönen şeyler eski yerine,
Benim diye baktığım şeyler miydi bir zaman?
Külümün rüyası mı yoksa gördüğüm?.. Aman!
Başımda açılacak fânilerin seması
Ve onların taprağa gerçek diye teması,
Bir tatlı vehim gibi içimi bayıltacak;
Toprağın, koşacağım, üzerine yalnayak;
Şehrin, dolaşacağım kuş gibi etrafında;
Bir beyaz hayaletim upuzun çarşafında,
Gezeceğim, doğduğum evin odalarını,
Geceleyin, koskoca şehrin lâmbalarını,
Bir keksin üfleyişim söndürmeye yetecek;
Korku, şehrin çelikten sesini tüketecek.
Herşey susacak o ân, çalınacak kapılar;
Kiremitleri yaprak yaprak alan bir rüzgâr,
Ağzamdan haykıracak, uzun, gizli, çapraşık...
Erişilmez fikir ki, düğüm düğüm dolaşık...
Sarıldıkça boşanan yumak, çözülen demet;
Başı görünmez hayâl, sonu gelmez nedamet...
insanın özü, özbenliği.
sahibine dönüşü
bedenin içinde,
beynin hapsinde geçirir.
biz insanlar ona zulmederiz.
beynimizin yarattığı dünyada hapsolur
ruhumuzu karanlıklara boğarız.
ruh her şeyi bilir,
o ilah parçasıdır;
ama beyin denen
aslında ruhun emrindeki muazzam enerjiyi
ruhumuz için değil de
ego denen
ve bizim gerçek sandığımız kişi olan
"ben" için çalıştırırız.
ruhumuza işkence ediyoruz.
beyinlerimizin içine sıkışıp kalmışız.
halbuki insan ruhu için dünyadadır
ve ruhu için ölecektir.
ruhumuz şad olsun.
Ruhlar genellikle ölümsüz olarak kabul edilirler. Birçok inanışa göre ruh, enkarne olmadan (ete bürünme, doğma) önce de mevcuttu. Ölüm olayında bedenin hareket özelliklerini yitirmesi ruhun beden üzerindeki hakimiyetini, yani bedeni etkilemeyi bırakması olarak açıklanır. Ruh kavramı ölümden sonra yaşam kavramlarıyla yakından ilişkili olmakla birlikte, bu konudaki görüşler son derece çeşitlilik göstermektedir, özellikle bedenin ölümünden sonra ne olup bittiği konusunda. Halihazırda bilimsel araştırma, genel kabule göre, konusu olan maddi evrenin dışında kaldığından, ruhun var olduğunu ya da var olmadığını ortaya koyamamaktadır. Psikoloji ekollerinin de ruh konusundaki görüş ve yöntemleri birbirinden farklı olup, çeşitlilik göstermektedir.
varlığına inanılan öcümsü. kimileri ruhun soyut bir varlık olarak bizi biz yaptığını ve beyinden özerk bir güç olduğuna inanır. bir ara ruhun atom olduğunu söyleyenler çıktı. yada soyut olduğundan bulunamayacağını. iyide kardeşim atomlara bilim ulaşabiliyor, bombasını bile yaptılar 70 sene oldu, ee duygularda soyut ama ulaşabiliyorlar mesela korku yada panik duyguları yaşandığında bunların dereceleri bile beyinde ki nöron akışlarına bakılarak nörologlar tarafından tespit edilebiliyor.
ruh için bir sürü şey deniyor, insanın özü, insanın reçeli, insanın kalp gözü yok ebesi...
çok net bir gerçek var oda şu ; ruh diye bir şey yoktur. safsatadır, in cin, ruh peri masalı bunlar.
kelimelerde anlamlara ve kavramlara mistik giydirmeler yapmak için kullanılması çok caziptir.
ruh eşim, takım ruhu, ruhsuz, ruhani vs vs vs. ne lan bunlar şimdi hepsine tek tek başlık mı açalım nedir, diye beni arızaya bağlayan mistik, psişik, teolojik tanımlama.
zannediyorum kişinin öldüğü an içinden bir anda çıkan, çıktığı anda da vücudun buz kesmesine sebep olan şey bu. enerji mi desek, ne desek. varlığına inandığım zaman çocuktum. aylarca baktığım muhabbet kuşu elimde can verdiği an, saniye içerisinde kas katı kesilen bedeninde inandım ruhun varlığına, ellerimde kayboldu bu şey artık her neyse. vücut ağırlaştı, soğudu bir anda. o olmayınca, hayat olmuyor. bedenin de cansız bir odun parçasından, cansız bir kayadan farkı kalmıyor.
bir tür bedenin yansıması, aynada olan gerçek dışı olan görüntü. daha net anlaşılması açısından donanım ve yazılım. yazılım bilgisayarın ruhudur ancak gerçek bir görüntü değildir. ayrıca donanımdan bağımsı olamaz ve donanımı yok ederseniz o da yok olur ruh da bir nevi budur. ancak dincilerin anlattığı gibi ayrı bir varlık değil, beyinde olan durumdur.
arapça da rüzgar anlamına gelmektedir. Nasıl ki havayı teneffüs ediyoruz. Rüzgar vasıtasi ile akciğer ler şişer oradan hava kalbe ve tüm vücuda sirayet eder.
