hırçın, dalgalı bir deniz düşünelim...çok engin bir o kadar derin bu deniz.... üzerinde minik bir sandal, deniz o kadar hırçın ki ondan alınanlara habire kayaya çarpıp geri dönüyor.... belki de istemeden verdiklerinin acısını çekiyor.... belki de ona sormadan aldıkları için, karaya kafa tutuyor... bu arada sandal, bir sağa bir sola yalpalıyor kızılca kıyametin ortasında, direnmek için azmediyor bıkmadan, usanmadan, onu ısrarla tutan hala sıkı sıkı tutunarak hem de... ya koparsa diye biraz endişeli ve korkak... sorguluyor, ne diyor benim bulunduğum mekanı kızdıran şey? ve gözleri bir gün öncesine dalıyor.... nasıl da sakin ve neşeliydi oysa diyor kendi kendine.... benim mavi gözbebeğim üzerine o çok sevdiği güneş ışıkları düşerken, huzurluydu... yüzeyini ısıtan ılıklıktan oysa diyor sonra... ama bu gün ne oldu da hırçınlaştı asileşti demekten kendini alamıyor.... acaba gecesine bir burukluk mu düştü de onu bu hale getirdi diyor...
sorguluyor.... soruyor... sonra dönüp bir ara, can güvenliğini sağlayan halata bakıyor, hala onu bırakıp gitmediğini kontrol ediyor... dalgalar vurdukça savruluyor... durmadan usanmadan deniz hırçınlığına devam ediyor... sakinleşmek şöyle dursun, daha da köpürüyor... sandalın çaresizliğine içten içe üzülüyor ama yaptıklarına da engel olamıyor.... yaşadığı üzüntü derinlerine diplerine vuruyor.... "haketmedim" diyor önce, "yok yok baştan hakettim diyor sonra".... herşeyi bu kadar kucaklıyor olması anlamsız geliyor ona şimdi.... bazen herşeye izin vermesi, bazen izinsiz sularına girilmesi, düşündükçe hırçınlaştırıyor onu..... deliliği kendine ve o minik sandala, ha bir de suçunun faturasını kestiği karaya....
özüne bakıldığında tek kişilik bir masalın üç kahramanı; deniz, sandal ve kara.... aralarındaki bağı koparmadan, bağdaki bağlantıya sadık kalmadan hareket eden üç kahraman... derin ve engin olan "ruh", minik ve sağa sola yatan "yürek", sabit ve yerinde duran ise "akıl"....
