hayatı zindana çevirir..
ikili ilişkilerde çok tehlikelidir.. yapılan her hareket, edilen her söz iyice dibe çekmesine sebep olacağından dolayı kör kuyularda merdivensiz dolaşmaya benzer. biri gelse de çıkarsa diye dua edilir, beklenir.
gelen olmaz, giden olmaz. neden? çünkü halden anlayan çok azdır. az sayıda buluna kişiler, yanınızda değillerse sıçtınız demektir..
böyle zamanlarda, bitmek bilmeyen şizofrenik dakikaların eşliğinde 'allah ım çıkar şuradan beni' cümlesi en çok sarf ettiğim cümlelerdendir.. eğer hayatınızda biri varsa, ruh haliniz kör kuyularda piyasa yapıyosa, asla hayatınızda ki insanla tartışmayın. yarına bırakın, sonra ki güne erteleyin.. susun..
laf ağızdan çıktığı andan itibaren, ne söylediğinizin anlaşılmayacağı gibi, toparlama faslına gelindiğinde daha çok dağıtmış olursunuz, haberiniz olsun..
fena, çok fena..
O tür zamanlarda gerçekten yalnız hissetseniz bile, -ki bu yalnızlık ruh halinizin çökmesinin nedenide olabilir- yakın dostlarınıza derdinizi anlatmadan önce bir kaç kere düşünün derim. Karşınızda ki ne kadar anlayışlı olursa olsun teselli etmek için dedikleri sizin tarafınızdan saçma bir sertlikte tepkiyle karşılanabilir.
hayatta en az bir kere tadılması gereken bir tecrübedir. bir bakıma herşeye sıfırdan başlarsınız, kötü gibi gözüksede sonradan düşünüldüğünde insanı geliştiren ve olgunlaştıran bir durumdur.
