Hüzünlü hicran makamı, gönül ayazlarda. Ne sevindirecek ki beni, güleceğim çocuk gibi? Efkâr kaplamış baştan aşağı, ne yapsan nafile. Tadımlık dünyada doymaya çalışmak mı? Boşuna! Kan ter içinde yıldızlara erişmek dilerdim; kimsenin bilmediği sırlı cevheri atmak için ak kızılın narına. Beklesek de yanacak... Ne diye saklamalı, küflü kitli kutuyu yarına?
Sürgün veren bir ağaçtım BEN. Kırdılar gönlümü, yandım,tutuştu beden. Söz olsun; bu alemde kapalı çenem! Ya beklenen iyiyim ya kâfirin biriyim; yok bilen. Hitabın sorduğu zaman, içimde korkulu elem. Adımı sormaya ne gerek, olmuşum kölen. Çıkarıp attım kibrimi, acizim kendine söven. Nasipse varırım huzura, ten BEN'im BEN de SEN.
