uzun zaman sonra sözlüge girdim.Cünkü üni hayatı bitmiş, askerlik bitmiş, iş hayatının çilesi karaduman gibi hayatımın üstüne çökmüş ve üstüne üstlük pandemi belası ile karşı karşıyayım dışarı çıkıp hava almak bile mümkün değil. Hiç gerçek arkadaşım kalmamış, hayatın hiçbir evresinden zevk alamaz duruma gelmiş durumdayım. Yapmaktan zevk aldığım tek bir iş bile kalmamış durumda ne yapacağımı bilmez hale düştüm. hayatın gerçekleri ile yüzleşmenin sertliği yanında hiç birşeyin zaman geçtikçe daha iyi olmayacağının bilincini kazanmışım. Ne yapılır sözlük bu döngüden çıkmak mümkün mü ? bunu ilk ben yaşamadım herhalde ama ilk ben mi bunun içinde hapis kaldım ?
Atilla Ilhan'in şu cümlesi gibi: "Yalnızım belki,belki ne yapacağımı bilmiyorum. Fakat kötü değilim sadece yaşamak zorlaşıyor ve birçokları gibi dümenini bulamıyorum"
