atsızın bu eseri aslında ahmet kaya parçaları gibidir. bir kez okumanıza bakar, utanmayın okuyun. okumanız sizi faşist yapmaz ; tıpkı atsızın faşist olmadığı gibi.
"Sus sus, ben de ıstırap çekiyorum" cümlesiyle ciğerimi dağlayan, en az sözün muhatabı kadar içime oturtan romandır. Ne olurdu "seviyorum" desen zalımın kızı, Açıgma-Kün...
efenim etkileyici bir kitap olmakla beraber bitirince kafamda oluşan onbinlerce sorudan bir kaç tanesini sıralamak isterim
selim pusat nereye kayboldu.
leyla ile güntülü arasında nasıl bir bağ vardı.
ağıçma-kün burkay ile gönül mü eğlendirdi.
tosun un istikbali ne oldu.
bu ve benzeri sorular ile kafayı sıyırmaz isem yeğdir.
Atsız hocanın edebiyatımıza kazandırdığı bir benzeri daha olmayan kitap .Hayatım boyunca beni ruh adamdan daha çok etkileyecek bir kitap okuyacağımı sanmıyorum. Kitabı okuyan arkadaşların Ozan Ünsal'dan veya Grup Volkan'dan şiir yorumlarını da dinlemelerini tavsiye ederim.
kitabı okuduktan sonra: "daha önce okuduklarım da kitapmıymış" dedirtir. karamazov kardeşlerdeki ivan'ın gördüğü hayallerde bile bu kadar güzel betimlemeler yoktu. ayrıca 100 temel arasındaymış.
