arnheim da psikoloji kökenli bir film kuramcısıdır. gestalt okulu mezunudur. senkronize sese karşıdır. bir resmin ses kuşağının olmasına kimsenin tahammül edemeyeceğini buna bağlı olarak da filmin sesli olmaması gerektiğini söyler. diyalog eylemi aksatır ve yüz ve vücut diliyle anlatılan duyguların özünü engeller. gerçekçi resim akımı gibi filmin doğanın renklerini yansıtmasını gereksiz bulur. doğanın tüm renklerine açık gerçekçi resim sanatının aksine siyah beyaz ve griden yanadır.
sinemanın tiyatrodan farkı üzerinde durur. tiyatroda seyirci açısından bakılınca pek çok bakış açısı vardır ama sinemada yönetmenin baktığı yerden bakılır. dolayısıyla kemaranın konumu aslında tamamen manipülatif yani politiktir.
1928 tarihli kitabı film as art(sanat olarak sinema) sinemanın olanaklarını ele alır. örneğin her nesne basit tek bir açıdan çekilmelidir. perspektif duygusuna göre konumladırılmalıdır. kamera ile nesne arasındaki uzaklık değişebilir. kurgu, kamera açıları ve lensleri gibi kamera teknikleri ile zaman-mekan arasındaki süreklilik deforme edilebilir ve alan derinliği de değişebilir. bu konu mizansen tartışmaları içinde daha fazla ele alınır. arnheim, fotoğrafçılık ve sinemanın kusursuz bir yeniden üretimde yetersiz kalan esas özelliklerinin bir sanatsal ortamın gerekli kalıpları olarak rol oynayabileceğini ayrıntılı olarak göstermek ister.
