mutluluk ne kelime, hafifleyeceğiz, omuzlarımızda nedenini bilmediğimiz, tarif edemediğimiz ağırlıktan kurtulup kuşlar gibi özgür olduğumuzu anlayacağız... ama sokaklara çıkınca ağlayan, uluyan insan güruhlarını görünce ne yapacağız? işte asıl sorun bu. bunun olmaması için önce bu insan topluluğunu aydınlığa çıkarmalıyız ki onsuz günlerimiz ışıkla başlasın.
8 haziran 2015 sabahi ilk defa bu duygunun hayalini cok kurmustum. Umut geldi üzerime. Hala da var o umut. Ama belki cocuklarim falan görebilir.
Biz bu ülkenin gencleri olarak en güzel yillarimizi bir egoist adamin diktasinda gecirdik. Daha ne kadar batar ne kadar cikabiliriz ki? Artik takmamaya calisiyorum ama icimde bu günün hayali var.
Yakalim bir sigara daha, Gelsin umutlar.
