rocky serilerinin baş karakteridir. çulsuz bir serseriyken şansını ringlerde deneyerek dünya şampiyonu olmuş, hatta insana pek benzemeyen ivan dragon'u devirerek tarihe geçmiştir. dayak yediği zaman ağzını yamultarak ''homorohumaragombaranombara'' şeklinde konuşarak birşeyler anlatmaya çalışır.
klişelerle dolu zorlama bir senaryo diye istediğiniz kadar eleştirebilirsiniz. olayın suyu çıktı diyebilirsiniz. hepsi haklı eleştiriler ve hepsini ben de dedim ama o efsane soundtrack duyulunca rocky ağırlık çalışmaya, koşmaya başlayınca tüm bu olumsuzluklar silindi gitti aklımdan. efsane boksör harika bir vedayla bitirdi seriyi.
filmi izledikten sonra anladım ki böyle bir film gerekliymiş. zira serinin 5. filmi herkes için tam bir hayalkırıklığıydı.al pacino, baba serisinin son filminin sevilmeme nedenini şöyle açıklamıştı:''ilk iki filmde acımasız, güçlü carleone; son filmde sağa sola itiraflarda bulunan, pişmanlıklarını anlatan ve herkesten af dileyen bir karaktere dönüştü. işte seyirci bunu kabul edemedi.'' aynı olay rocky içinde öyle aslında. ilk dört filmde ringde harikalar yaratan boksör, 5. filmde bir sokak kavgasıya noktalıyordu kariyerini ve bu sonu ona kimse yakıştıramadı. işte bu son film gerçekten rocky'e yakışan bir veda olmuş.
ayrıca rocky'nin düblajını da yapanı tebrik etmek lazım. o kadar sene geçti hala aynı.
zamana karşı koyamamak, yaşlanmak gerçekten çok kötü bir şey ve bu film neredeyse her sahnesiyle bunu yüzünüze vuruyor.
aşırı zorlama konusundan, yer yer ağdalı duygusalllığından, abartılı oyunculuklarından, serisonu bir berbatlığa sahip olmasından ve diğer tüm rocky klişelerinin en klişelerini bol kepçeyle fütursuzca kullanmasından falan filan hiçbirinden söz etmiycem.hacet yok. aygırın sol yumruğu yeter. inancı yeter. mert ve adam satmayan vefası yeter, bir ağacın dallarına koyduğu sandalyesini kapıp mezarı başında edriın'la susuşması yeter, merdivenleden koşup zıplaması yeter, geçmişi ve bizim geçmişimizi bize hatırlatması yeter...
ve malesef bir efsane daha nihayete erdi. acı yok ama biraz hüzün var be rocky'im. efsane asla ölmeyecek aslında, fazla duygu seline gerek de yok...hey champ, özliycez olum seni. gelmiycek senin gibisi bi daha.
gozumdeki rocky'i sikti atti.. serinin son ve en kotu filmi. hatta "film mi lan bu amina koyim?" diyorum. legendary comeback hadisesinden fazla gazlanmi$lar, silvestir abim kirpigini oynatamazken ex atmi$ mevlevi dervi$i gibi dondermi$ de dondermi$ vucudunu. isteyen kizar, isteyen hak verir. rezalet.
sylvester stallone'nin kıçındaki kılların kadayıf kıvamına gelmiş olmasını görsek bile, tüm rocky serisine saygı duruşunda bulunan, zamanında rocky filmleriyle büyümüş bir neslin zevkle izleyeceği film.
altinci filminde rocky' nin oglu yasindaki bir cocugu patakladigi, o saygisiz veletinde babasi yasindaki rocky'e karsilik verdigi, beraberce turk orf ve adetlerine ters dustukleri seridir.
her maç önce adam akıllı bir dayak yer sonra onu dövmekten bitap düşmüş rakibini pataklar.
olaya biraz geç ısınması sebebiyle italyan aygırından çok arap atını anımsatmaktadır.
stallone'un canlandırdıgı karatker aynı zamanda serinin son filmi. bu filmi izlerken duygunlanmak çok normal , zira eski yıllara goturur sizi . karısını kaybetmiş ogluyla bir barışık bir dargın bir eski boksor. restoranında geçen bazı sahneler çok dramatiktir. en duygusal stallone filmi olarak bakılabilir ayrıca rocky 5 in yarattıgı hayal kırıklıgını buyuk olcude gideren bir finaldir.
ilk yarısı öyle bir duygu yağmuru ve senaryo öyle akmış ki " allah ! ulan boks maçı olmayan bir rocky filmi izleterek bizi acayip bir dumura sokmayı planlamış bir sly tilkisi mi var karşımızda acaba " şeklinde derin düşüncelere gark eden ama tabii ki ikinci yarıda doğal ticari kaygılar ve kemikleşmiş beklentilere cevap verebilmek üzere bir fake atarak aptalca bir boks maçı görüntüleri eşliğinde nihayete eren, güzel başlayıp sonunu çok açık sebeplerden getiremeyen - ki ben bu yaşında artık sly'dan öyle bir sürpriz beklerdim, yakışırdı da - klasik bir rocky serisi -umarız- sonu.
evet yağlanmıştı evet sarkmıştı falan fişman ama umrunda değildi. benimde değildiki...basketçi rapçi çakması garip garip boksörlere pabuçmu bırakıcaktı rock? mick in hatırası böylemiydi? apolloyu öldüren steroidli drago yu tepeden tepeden vura vura ağız burun dümdüz eden rock ite kopuğa böyle teslim mi olacaktı? tabiki değil allahım efsaneyi bize sinemadan izlettirdin ya sana şükürler olsun.
vizyona girdiğinin ertesi günü izledim.(aslında bir rocky hastası olduğum için ilk gün izleyememek bile benim için yeterince utanç vericiydi)rahat rahat izleyeyim diye çemberlitaş'ta boş bir sinema buldum(yer gösteren adam "bi iki bozukluk da bahşiş ver" diyerek beni dumur etmişti)film o klasik sarı "rocky" yazısıyla başladı.hiç ağlamayan ben, gözlerim dolarak izledim hep televizyondan izlediğim çocukluk kahramanımı... altmışında bile yıkılmayan, mücadele eden adamı gördüm,ilk filmde adrianın peşinden koşan o saf aşığı gördüm.o amerikan propogandası yapan adam yoktu bu sefer iyi ki.
gonna fly now başladığında gülümsedim.bi yandan da gözlerim dolu doluydu. sanki yağmur yağarken güneş açmış gibi. defalarca dipten gelip zirveye çıkan bir adamın aslında hep zirvede olduğunu gösteriyordu film.
-son raund rocky, hayatının son raundu...
hayatımın daha anlamlı hale gelmesine yardımcı olduğun için teşekkürler aygır...
adrian bu sefer göremedi ama rocky gerçekten "başardı".
--spoiler--
eski sıcaklığı hala barındıran serinin finalidir. tam bir seriye saygı havasında geçmiştir. rocky'nin ilk filmde gittiği bar lucky seven, ilk filmde dövüştüğü örümcek rico, mickey'nin ve sonradan rocky'nin çalıştırdığı salon, ilk filmde öğüt verdiği marie ve sayılabilecek daha bir sürü ayrıntıyı barındırır içinde. adamım italian stallion rocky son bir defa hem kendisi hem de bizler için ringde arz-ı endam etmiş ve bileği yine bükülememiştir. çocukluğumun efsanesi ringden ve salondan ayrılırken hem salondakilere hem de izleyicilere son bir selamını göndermiş ve gönüllerdeki yerini almıştır.
--spoiler--
seri icerisinde rocky filminden sonra cekilmis en iyi film. hele o dovus sahnelerinin televizyondan izler gibi cekim yapilmasi cok iyi dusunulmus. seriye guzel bir nokta.
insani degisik duygulara sevk edebilen, gecmise goturen ve zamanin harbiden cok cabuk gectigini bir guzel dank ettiren film.
--spoiler--
ozellikle 2. yarisindaki antreman sahneleri. fondaki eye of tiger ve no easy way out insani kendinden alip, cok uzaklara ilkokul yillarina kadar goturebilir... yalniz son ayaga kalkis sahnesinde the final countdowni bekliyordum...
--spoiler--
bendeki derin rocky zaafı nedeniyle koşarak gittiğim film. hop oturup hop kalkarak izledik sinemanın boş olması ve maçın da heyecanlı olması nedeniyle. neyse klasik bir rocky hırsı, et dövme sahnesi, adrian, gonna fly now ve diğerleri. o bilgisayar simülatörü çıksın hemen almak lazım , görüntüleri çok iyiydi. 'fighters fight' cümlesi de baya bi gaz olmuş, ayrıca o dixon a lafım var rocky ye kalkan eller kırılır evladım *
çoşkuyla ağlamak nedir anlamak isteyenler için yapılmış film.
-bundan sonrası spoiler içermektedir. filmi izleme niyetin varsa okuma filmi izleme niyetin yoksa da okuma git izle pişman olmayacaksın-
ey ufuk bugüne kadar izlemiş olduğun hem gaz hem dram filmlerinden en iyisi hangisi diye sorarsa bi muhabir, gözüme mikrofonu sokarak, hiç düşünmeden "rocky balboa" derim. hayatımda izlediğim en iyi filmler top 10 listesine hiç zorlanmadan girebilecek kadar güzel bir film. başlangıçta çalan take you back filme odaklanmanıza kolaylık sağlıyor rocky 1 şarkılarının hepsinin korunması da süper bir olay. filmin ilk yarısı ağdalı dramla ve eski günleri yad etmekle çok yavaş ilerliyor sly bizim izlemediğimiz zamanlarda neler olduğunu anlatmak istemiş bize hemde uzun uzun. iyi de yapmış. ikinci yarının başlarında sly in kendi iç muhasebesini izliyoruz ve sonunda ringlere dönmeye karar veriyor ama yerel dövüşlerle. mason dixon un menecerleri gel babacım bi gösteri maçı düzenleyelim deyince biraz düşüneyim diyor ve sonra kabul ediyor tabii. ve gösteri maçı cidden büyük bir gösteriye dönüşüyor.
ne zaman atraksiyon olacak bu filmde diye düşünmeye başladığım zamanda gonna fly now girdi ve işte o zaman varlığımın farkına vardım. bir müzik ancak bu kadar etkili olabilir. gözlerim yaşardı. boks maçının ortasında going the distance ın o ürperten çanları duyulduğunda boğazıma bişeyler düğümlendi ağlamak geldi içimden ama o kadar çoşkulu bir sahneydi ki ağlamakla gülmek arasında kaldım. hoş going the distance ın sadece çanları çaldı devamı gelmedi ama yinede o bile insanı duygulandırıyor.
10000lerce film izledim ama babam ve oğlumschindler s list in bile yapamadığını rocky balboa yaptı ve beni ağlattı. çoşkuyla ağladım üzüldüğüm için değil. çok garip duygular yaşamak isteyenler bu filme gitsinler. muhakkak.
