Stannis’i tanıyan bilir, adam resmen duvar; ne bir adım geri atar, ne eğilir, ne bükülür.
Şimdi Robert’a gelelim; tamam, bir zamanlar deli gibi savaş kazanmış olabilir, ama sonralarda adamın kafası sürekli şarapta, domuz avında. Herif zaten savaşın ortasında “ulan bi kadeh şarap içmeden savaş mı olur?” diye dolanırken, ilk fırsatta Stannis’ten yiyip yere yapışır. Robert tam kafayı bulmuşken domuzun arkasından koşacak, “Stannis, kardeşim bak anlaşalım” diye sallayacak da Stannis o sırada çoktan kafasını kesmiş olacak.
Renly mi? Topitop zaten savaşçı değil. O daha çok götü vurdurtma peşinde. Bir kılıç kaldırır ama kılıcı da “bu zırhımın yanına yakıştı mı?” diye kaldırır. Savaşın ortasında bile selfie modunda gezecek bir tip. Stannis ise çoktan yanına gelip “kardeşim, sen boşsun” deyip suratına tokadı çakmış olur. lolipopu iki dakikada yere serer, sonra da “bu iş böyle” der, yoluna bakar.
Stannis’in olayı şu: adam asla taviz vermez. Kardeşmiş, aileymiş, umru değil. Yasa ne diyorsa ona göre hareket eder, kılıcını da oraya saplar. Robert içip sızarken, Renly y*rak emmeye giderken, Stannis elindeki kılıcı doğru yere saplayıp tahtı hak ettiği gibi alır. Diğerleri laf, Stannis icraat.
Sonuç: Stannis bu savaşın kazananı olur çünkü o başlı başına bir taş duvar. Robert ve Renly, onun karşısında çocuk oyuncağı gibi kalır.
